[hadith]و من خطبة له (علیه السلام) یبیّن فیها حسنَ معاملته لرعیته:
وَ لَقَدْ أَحْسَنْتُ جِوَارَکُمْ وَ أَحَطْتُ بجُهْدی مِنْ وَرَائِکُمْ وَ أَعْتَقْتُکُمْ مِنْ رِبَقِ الذُّلِّ وَ حَلَقِ الضَّیْمِ، شُکْراً مِنِّی لِلْبرِّ الْقَلِیلِ، وَ إِطْرَاقاً عَمَّا أَدْرَکَهُ الْبَصَرُ وَ شَهِدَهُ الْبَدَنُ مِنَ الْمُنْکَرِ الْکَثِیرِ.[/hadith]
ترجمه (محمد دشتی):
(امام در شهر کوفه خطاب به کوفیان فرمود).
وصف کشور داری خویش:
با شما به نیکویی زندگی کردم، و به قدر توان از هر سو نگهبانی شما دادم، و از بندهای بردگی و ذلّت شما را نجات داده، و از حلقه های ستم رهایی بخشیدم، تا سپاسگزاری فراوان من برابر نیکی اندک شما باشد، و چشم پوشی از زشتی های بسیار شما که به چشم دیدم و با بدن لمس کردم.
واژگان (عمران علی‌زاده):
-
جِوار: همسایگی
-
أحَطتُ: احاطه کردم
-
جُهد: سعی و تلاش
-
أعتَقتُ: آزاد کردم
-
رِبَق: جمع ربقة: بند و طناب
-
حَلَق: حلقه ها و گرهها
-
ضَیم: ظلم و ستم
-
إطراق: سر و چشم بزیر انداختن
-