[hadith]و من خطبة له (علیه السلام) ذکر فیها ملک الموت و توفیة النفس و عجز الخلق عن وصف اللّه:
هَلْ تُحِسُّ [یُحَسُ] بهِ إِذَا دَخَلَ مَنْزلًا، أَمْ هَلْ تَرَاهُ إِذَا تَوَفَّی أَحَداً؟ بَلْ کَیْفَ یَتَوَفَّی الْجَنِینَ فِی بَطْنِ أُمِّهِ؟ أَ یَلِجُ عَلَیْهِ مِنْ بَعْضِ جَوَارِحِهَا، أَمْ الرُّوحُ أَجَابَتْهُ بإِذْنِ رَبِّهَا، أَمْ هُوَ سَاکِنٌ مَعَهُ فِی أَحْشَائِهَا؟ کَیْفَ یَصِفُ إِلَهَهُ مَنْ یَعْجَزُ عَنْ صِفَةِ مَخْلُوقٍ مِثْلِهِ؟[/hadith]
ترجمه (محمد دشتی):
(در این خطبه از فرشته مرگ و کیفیّت گرفتن ارواح سخن ایراد کرد).
عجز انسان از درک فرشتگان (فرشته مرگ):
آیا هنگامی که فرشته مرگ به خانه ای در آمد، از آمدن او آگاه می شوی؟ آیا هنگامی که یکی را قبض روح می کند او را می بینی؟ بچّه را چگونه در شکم مادر می میراند آیا از راه اندام مادر وارد می شود یا روح به اجازه خداوند به سوی او می آید یا همراه کودک در شکم مادر به سر می برد؟ آن کس که آفریده ای چون خود را نتواند وصف کند، چگونه می تواند خدای خویش را وصف نماید؟