[hadith]الْزَمُوا الْأَرْضَ وَ اصْبرُوا عَلَی الْبَلَاءِ، وَ لَا تُحَرِّکُوا بأَیْدیکُمْ وَ سُیُوفِکُمْ فِی هَوَی أَلْسنَتِکُمْ وَ لَا تَسْتَعْجِلُوا بمَا لَمْ یُعَجِّلْهُ اللَّهُ لَکُمْ، فَإِنَّهُ مَنْ مَاتَ مِنْکُمْ عَلَی فِرَاشهِ وَ هُوَ عَلَی مَعْرِفَةِ حَقِّ رَبِّهِ وَ حَقِّ رَسُولِهِ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ مَاتَ شَهِیداً، وَ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَی اللَّهِ وَ اسْتَوْجَبَ ثَوَابَ مَا نَوَی مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ وَ قَامَتِ النِّیَّةُ مَقَامَ إِصْلَاتِهِ لِسَیْفِهِ، فَإِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ مُدَّةً وَ أَجَلًا.[/hadith]
امام پس از این بیانات دعا کرده و از خدا خواسته است که او و یارانش را بر اطاعت حق تعالی و پیامبرش موفق بدارد و از جرایم و گناهانشان صرف نظر فرماید زیرا او سر چشمه فضل بی پایان و رحمت بی انتها می باشد، و به دنبال پند و اندرزها و بر حذر داشتن یاران خود از گناه و پس از دعا برای آنها آنان را متوجه می فرماید که پس از حیات خودش تا زمانی که رهبر حقّی قیام نکرده باشد در خانه بنشینند و در مقابل ستمکاران و مخالفان به جهاد برنخیزند و قیام به شمشیر جایز نیست مگر با اذن امام وقت:
«و لا تحرّکوا بایدیکم و سیوفکم فی هوی ألسنتکم»،
به دنبال فحشها و ناسزاها که از خواهشهای زبانهایتان بر می خیزد، دستها و شمشیرهایتان را به حرکت در نیاورید و دست به جنگ و ستیز نزنید و بر طبق خواسته های نفسانی عمل نکنید و پیش از آن که خداوند شما را به جنگ و جهاد دستور ندهد شما به سوی آن شتاب نکنید. باء در بایدیکم زایده می باشد، احتمال دارد مفعول تحرکوا، شیئا بوده که حذف شده است.
«فانه من مات منکم... لسیفه»،
موقعی که امام یاران خود را برای زمانهای بعد از جنگ و شمشیر کشیدن نهی فرموده و به آنان دستور می دهد که در خانه بنشینند، این مطلب باعث ملالت خاطر آنان شده و خود را از ثواب جنگ و شهادت محروم می بینند، حضرت به منظور رفع حیرت و افسردگی آنها ایشان را آگاه می کند که چنین نیست بلکه هر کس با اعتقاد به حقانیت خداوند و رسالت پیامبر و خاندان پاکش بمیرد، اگر چه روی بستر و در میان خانه اش هم باشد همدرجه با شهیدان خواهد بود و به اندازه صبری که در این راه تحمل کرده و خون دلی که از دست دشمنان حق خورده و عبادتهایی که انجام داده پاداش عظیم از خدای خود دریافت خواهد کرد و نیت صادقانه او که منتظر است هر گاه امام بر حق قیام کند همراه او باشد و به یاریش برخیزد، باعث اجر و پاداشی برای او می شود که به یاری امام خود برخاسته و در رکاب او برای خدا شمشیر کشیده است.
«فانّ لکلّ شیئی مدة واجلا»،
باید صبر کرد و پیش از فرا رسیدن وقت نباید دست به شمشیر زد و قیام کرد زیرا هر کاری وقتی مخصوص به خود دارد، یک روز حکومت باطل سرکار می آید و چند صباحی به خودنمایی می پردازد و موقعی دیگر دولت حق برقرار می شود و برای قیام و مبارزه مسلحانه در برابر دشمنان دین هم شرایطی است که باید رعایت شود، این بود مطالبی که از این سخنان درر بار مولی (ع) به ذهن این جانب رسید، و این خطبه از رساترین خطبه های حضرت می باشد تا آن جا که ابن نباته خطیب، بسیاری از کلمات آن را ضمن سخنرانی خود ذکر کرده است، از جمله: «شدید کلبها عال لجبها ساطعا لهبها متغیّظ زفیرها متأحجّ سعیرها... فظیعه امورها» و همچنین از «هول المطّلع... و ردم الصفیح»، خلاصه این که با استفاده از متن سخنان امام کلمات خود را زینت داده و ارزش لفظی و معنوی سخنان خود را بالا برده است. توفیق و محفوظ ماندن از لغزش با خداست.
