[hadith]سُرعة النّفاد:
فَسَابقُوا -رَحِمَکُمُ اللَّهُ- إِلَی مَنَازلِکُمُ الَّتِی أُمِرْتُمْ أَنْ تَعْمُرُوهَا، وَ الَّتِی رَغِبْتُمْ فِیهَا وَ دُعِیتُمْ إِلَیْهَا؛ وَ اسْتَتِمُّوا نِعَمَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ بالصَّبْرِ عَلَی طَاعَتِهِ، وَ الْمُجَانَبَةِ لِمَعْصِیَتِهِ؛ فَإِنَّ غَداً مِنَ الْیَوْمِ قَرِیبٌ، مَا أَسْرَعَ السَّاعَاتِ فِی الْیَوْمِ وَ أَسْرَعَ الْأَیَّامَ فِی الشَّهْرِ وَ أَسْرَعَ الشُّهُورَ فِی السَّنَةِ وَ أَسْرَعَ السِّنِینَ فِی الْعُمُرِ![/hadith]
3- دستور سوم که در این خطبه به عنوان وصیت برای مردم صادر فرموده، آن است که به منظور آباد کردن منزلهای آخرت که وعده گاه آنهاست و به آباد ساختن آن مامور شده اند بر یکدیگر سبقت بگیرند و آباد کردن سرای آخرت با کارهای نیک انجام پذیر است که مطابق فطرت و سنتهای الهی است و کمالات نفسانی را می افزاید، خلاصه معنا این که با حفظ نظام شرع و تداوم بر کارهای نیک و انجام عبادات و به دست آوردن کمال روحی و معنوی، برای آباد ساختن منزلهای آخرت خود از یکدیگر پیشی بگیرند، چنان که خداوند متعال در قرآن به این مطلب اشاره فرموده است: «وَ سارِعُوا إِلی مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ» و در آیه دیگر نیز به این امر، تشویق و ترغیب کرده است: «وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ» و جز اینها از آیات.
4- چهارمین دستوری که حضرت به منظور تشویق پیروان خود برای توجه به سرای آخرت صادر فرمود، امر به صبر در عبادت و اطاعت خدا و دوری از گناه و نافرمانی وی می باشد، آنان را سفارش به صبر کرده، و آن را سبب تکمیل و تتمیم نعمتهای الهی بر آنان خوانده است، و چون تکمیل نعمت که لازمه صبر است به منزله میوه شیرین آن به حساب می آید، لذا نعمت و تکمیل آن را در عبارت مقدم داشته است تا یاد آن در اوّل، صبر تلخ را شیرین کند.
«فإنّ غدا من الیوم قریب»،
در این جمله امام (ع) مردم را از قیامت و نزدیک بودن روز حساب هشدار می دهد، و مراد از کلمه های «غد و الیوم» معنای حقیقی آنها فردا و امروز نیست بلکه مقصود از غد فردای قیامت و از یوم مدت عمر و دوران زندگی می باشد چنان که در معنای این سخن امام گذشت: «الا و انّ الیوم المضمار و غدا السباق»، خطبه 27، و این عبارت در حکم ضرب المثل است از قبیل: غد ما غدا، قرب الیوم من غد. «فردا نیامده، امروز به فردا نزدیک است».
«ما اسرع السّاعات فی الیوم»،
این عبارات که آخرین قسمتهای این خطبه شریفه است نزدیک بودن فردای قیامت را شرح می دهد و بیان می دارد که ساعتها زود می گذرند و گذشت ساعات، زود آمدن روز و گذشت آن را موجب می شود و زودگذری ساعتها و روزها سبب زود آمدن و گذشتن ماهها می شوند و آمد و شد ماهها فرا رسیدن و منقضی شدن سال را در پی دارند و این همه مستلزم سرآمدن عمر انسانها و موجودات این جهانی است که متصل به قیامت و فرا رسیدن روز رستاخیز می باشد، و به منظور بیان تاکید در سرعت، آمد و شد مدّتهای زودگذر زندگی را توأم با شگفتی بیان فرموده است، براستی که این سخن همانند دیگر بیانات مولا، از نظر لفظ و عبارت در نهایت فصاحت و از جنبه معنا، شامل شیواترین پندها و موعظه ها می باشد. توفیق از خداوند است.
