[hadith]من خطبة له (علیه السلام) فی الوصیة بأمورٍ:
التقوی:
أُوصِیکُمْ أَیُّهَا النَّاسُ بتَقْوَی اللَّهِ وَ کَثْرَةِ حَمْدهِ عَلَی آلَائِهِ إِلَیْکُمْ وَ نَعْمَائِهِ عَلَیْکُمْ وَ بَلَائِهِ لَدَیْکُمْ؛ فَکَمْ خَصَّکُمْ بنِعْمَةٍ وَ تَدَارَکَکُمْ برَحْمَةٍ؛ أَعْوَرْتُمْ لَهُ فَسَتَرَکُمْ، وَ تَعَرَّضْتُمْ لِأَخْذهِ فَأَمْهَلَکُمْ.[/hadith]
در این خطبه، حضرت دستوراتی صادر فرموده و به اموری سفارش کرده است:
1- در این قسمت نخست به تقوا که سرآمد کارها و عبادات می باشد سفارش فرموده و پس از آن توصیه کرده است که خدای را در برابر نعمتها و رحمتهایش و نیز آزمایشهایش در امور خیر و شر فراوان سپاس گویند زیرا این نیز از الطاف الهی است، چنان که در قرآن می فرماید: «وَ نَبْلُوکُمْ بالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ فِتْنَةً...» و به منظور ترغیب آن به سپاسگزاری، اختصاص آنها را به رحمت و نعمت الهی، خاطر نشان ساخته است.
صفت رحمت یکی از صفات خداست و در این جا، مقصود از آن، آثار نیک و خیراتی است که از جانب حق تعالی به بندگانش می رسد، و لفظ «کم» که در ابتدای جمله آمده برای افاده تکثیر است یعنی چه بسیار نعمتهای فراوانی را خداوند به شما اختصاص داد.
و به دنبال سفارش به سپاسگزاری و تذکّر اجمالی به بیان خاص پس از عام پرداخته و برخی از اقسام رحمت و نعمت خدای را یادآور شده که عبارتند از:
الف- پوشاندن عیبها، مردم معصیت خدایی را که ناظر و شنواست و همیشه و همه جا حضور دارد انجام می دهند و شرم نمی کنند اما او با لطف و عنایتش گناهانشان را می پوشاند و نمی گذارد که آثار زشت گناه بر چهره آنان ظاهر شود.
ب- به آنان مهلت می دهد و عقوبت و کیفر گناهانشان را به تأخیر می اندازد تا شاید توبه کنند و مشمول رحمت بی منتهای وی شوند.
