[hadith]فَمَنْ أَشْعَرَ التَّقْوَی قَلْبَهُ، بَرَّزَ مَهَلُهُ وَ فَازَ عَمَلُهُ؛ فَاهْتَبلُوا هَبَلَهَا وَ اعْمَلُوا لِلْجَنَّةِ عَمَلَهَا؛ فَإِنَّ الدُّنْیَا لَمْ تُخْلَقْ لَکُمْ دَارَ مُقَامٍ، بَلْ خُلِقَتْ لَکُمْ مَجَازاً، لِتَزَوَّدُوا مِنْهَا الْأَعْمَالَ إِلَی دَارِ الْقَرَارِ، فَکُونُوا مِنْهَا عَلَی أَوْفَازٍ وَ قَرِّبُوا الظُّهُورَ لِلزِّیَال.[/hadith]
فرموده است: «فمن اشعر التّقوی قلبه ...»:
یعنی: کسی که حقیقة پرهیزگاری را پیشه خود کند، پایداری و استقامت او آشکار می شود، و آثار رحمت الهی در رفتار و حالات او نمایان می گردد، بطوری که در طلب دنیا دارای حلم و بردباری و وقار و شکیبایی می شود، و آسایش خود را در سرای آخرت جستجو می کند، و در نتیجه کاملترین پاداش آخرت نصیب او می گردد.
سپس امام (ع) آنان را به استواری در تقوا و استقامت در پرهیزگاری دستور می دهد و می فرماید از نافرمانی خدا با تمام نیرو بپرهیزید و به راستی پرهیزگار باشید، زیرا آنچه استحقاق ثواب دایم و پاداش جاوید دارد، همین نوع تقواست، و برای رسیدن به بهشت جاویدان، آن چنان که سزاوار آن است بکوشید، و صریحا متذکّر می شود که کوشش برای رسیدن به بهشت واجب است به سبب این که دنیا برای همین منظور آفریده شده است، و این سرای اقامت نیست بلکه راهی است که مانند مسافران از آن عبور و با به جا آوردن کارهای نیکی که موجب رسیدن انسان به بهشت باشد از آن توشه برداری می شود، و به آنان دستور می دهد که در پیمودن دشواریهای این راه شتاب کنید، و در آمادگی برای کوچ کردن از این سرای فانی سرعت ورزید، زیرا تأنّی و درنگ مستلزم توجّه به لذّات و خوشیهای این دنیا و غفلت از مقصد حقّ است که باید به سوی آن شتافت.
واژه «ظهور»، در جمله «و قرّبوا الظّهور للزّیال» برای سوار شدن بر مرکب آخرت که همان اعمال صالحه است، استعاره شده است، و نزدیک گردانیدن مرکب برای زیال یعنی کوچ کردن از دنیا این است که عنایات خداوند شامل حال انسان گردد تا بتواند اعمالی را که مایه رستگاری او در آخرت، و دوری گزیدن و روی گردانیدن و جدایی از تباهیهای این دنیاست به جای آورد.
