[hadith]و من کلام له (علیه السلام) و فیه یبیّن سببَ طلبه الحُکم و یَصفُ الإمام الحق:
أَیَّتُهَا النُّفُوسُ الْمُخْتَلِفَةُ وَ الْقُلُوبُ الْمُتَشَتِّتَةُ، الشَّاهِدَةُ أَبْدَانُهُمْ وَ الْغَائِبَةُ عَنْهُمْ عُقُولُهُمْ؛ أَظْأَرُکُمْ عَلَی الْحَقِّ وَ أَنْتُمْ تَنْفِرُونَ عَنْهُ، نُفُورَ الْمِعْزَی مِنْ وَعْوَعَةِ الْأَسَد. هَیْهَاتَ أَنْ أَطْلَعَ بکُمْ سَرَارَ الْعَدْلِ، أَوْ أُقِیمَ اعْوِجَاجَ الْحَقِّ.[/hadith]
امام (ع) مردم را با صفت اختلاف و پراکندگی مورد ندا و خطاب قرار داده است، و منظور آن بزرگوار پراکندگی رأیها و پریشانی دلها و بی اعتنایی آنها نسبت به مصالح خود و هدفی است که برای آن آفریده شده اند و مقصود از غیبت خردهای آنها غفلت آنها از راه راست، و درک حقّ، و انصراف آنهاست از دعوت آن بزرگوار آن چنان که شایسته است، نفرت آنها را از حقّ به گریز بز از آواز شیر تشبیه فرموده است و این تشبیه به سبب شدّت نفرت آنها از حقّ بوده است.
سپس امام (ع) دور می شمارد از این که بتواند به کمک اینها با اوضاع و احوالی که دارند و سستی و اهمالی که در فرمانبرداری او می ورزند، عدالت و دادگستری را برپای دارد، و احکام دین را برقرار سازد.
