[hadith]وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْکُمْ تَکِشُّونَ کَشیشَ الضِّبَاب، لَا تَأْخُذُونَ حَقّاً وَ لَا تَمْنَعُونَ ضَیْماً؛ قَدْ خُلِّیتُمْ وَ الطَّرِیقَ، فَالنَّجَاةُ لِلْمُقْتَحِمِ وَ الْهَلَکَةُ لِلْمُتَلَوِّم.[/hadith]
این گفتار را در تشویق یارانش به جهاد ایراد فرموده است:
«وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْکُمْ- تَکِشُّونَ کَشیشَ الضِّبَاب- لَا تَأْخُذُونَ حَقّاً وَ لَا تَمْنَعُونَ ضَیْماً- قَدْ خُلِّیتُمْ وَ الطَّرِیقَ- فَالنَّجَاةُ لِلْمُقْتَحِمِ وَ الْهَلَکَةُ لِلْمُتَلَوِّمِ».
امام (ع) با این سخنان به آنان گوشزد می فرماید که از جانب دشمن شکستی بر آنها وارد خواهد شد، و جنگ گزند خود را بر آنان وارد خواهد ساخت، به گونه ای که آزرده و سست و ناتوان خواهند شد، و رو به گریز و اختفا خواهند گذاشت، از این رو در گرفتن حقّی یا دفع ستمی، سودی از اینان حاصل نیست.
امام (ع) واژه «کشیش» را برای توصیف نحوه فرار آنها از دشمن استعاره فرموده، و همین امر وجه مشابهت آنها به سوسماران است.
فرموده است: «قد خلّیتم و الطّریق»،
منظور از طریق، راه آخرت است، «فالنّجاة للمقحم» یعنی: رستگاری از آن کسی است که به آن در آید، و در پیمودن این راه پیشی گیرد، و نابودی برای آن کسی است که از در آمدن به این راه خودداری و درنگ کند، واژه طریق بنا به این که مفعول معه است منصوب است.
