[hadith]إِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ، لَا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ وَ لَا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ. إِنَّ أَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ، وَ الَّذی نَفْسُ ابْنِ أَبی طَالِبٍ بیَدهِ لَأَلْفُ ضَرْبَةٍ بالسَّیْفِ أَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ مِیتَةٍ عَلَی الْفِرَاش فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّهِ.[/hadith]
فرموده است: «إنّ الموت طالب حثیث ... إنّ أکرم الموت القتل»،
امام (ع) با ذکر این که مرگ امری اجتناب ناپذیر، و انسان از تن دادن بدان ناگزیر است، جنگ را برای آنان سهل، و کشتن و مردن را برای آنها آسان می گرداند، و این که فرموده است شرافتمندانه ترین مرگ، قتل است، مراد آن حضرت کشته شدن در راه خداست، زیرا شهادت در دنیا موجب نیکنامی، و در آخرت مستلزم پاداشهای همیشگی است.
سپس امام (ع) گفتار خود را با سوگند، همراه و تأکید می کند که تحمّل هزار ضربه شمشیر برای او آسانتر از مردن بر روی بستر است، و صدق این سخن در باره کسی که به دنیا با دیده حقارت می نگرد، و آن را در برابر نعمتهای آخرت، و نیکنامی دنیا ناچیز می شمارد، و شجاعت و دلاوری ملکه و سرشت او گشته، روشن و آشکار است، و توفیق از خداست.
