[hadith]و من کلام له (علیه السلام) قاله لأصحابه فی ساحة الحرب بصفّین:
وَ أَیُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسهِ رَبَاطَةَ جَأْشٍ عِنْدَ اللِّقَاءِ وَ رَأَی مِنْ أَحَدٍ مِنْ إِخْوَانِهِ فَشَلًا، فَلْیَذُبَّ عَنْ أَخِیهِ بفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتِی فُضِّلَ بهَا عَلَیْهِ کَمَا یَذُبُّ عَنْ نَفْسهِ، فَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُ مِثْلَهُ.[/hadith]
امام (ع) در این گفتار به یاران خود دستور می دهد، که در جنگ یکدیگر را کمک کنند. و همان گونه که از خویشتن دفاع می کنند، از برادر همرزم خود نیز دفاع کنند و دشمن را از او دور گردانند، زیرا با این شیوه است که اجتماع و اتّفاق وجود پیدا می کند، و انسجام و هماهنگی صورت می گیرد، و به آن جا می رسد که تمام جامعه مانند یک فرد تجلی می کند، و پیروزی و غلبه به دست می آید.
امام (ع) پس از بیان این مطالب، با ذکر برتری دلاورانی که در میان کسانی که در رکاب او می جنگیدند به دلیری ممتاز بودند از آنان دلجویی می کند تا شجاعت آنها را برانگیزد و آنها را به جنبش و جوشش وادارد، و نیز عنایت و توجّه خود را به آنها ابراز فرماید.
