[hadith]و من کلام له (علیه السلام) فی الصالحین من أصحابه:
أَنْتُمُ الْأَنْصَارُ عَلَی الْحَقِّ وَ الْإِخْوَانُ فِی الدِّینِ وَ الْجُنَنُ یَوْمَ الْبَأْس وَ الْبطَانَةُ دُونَ النَّاس، بکُمْ أَضْرِبُ الْمُدْبرَ وَ أَرْجُو طَاعَةَ الْمُقْبلِ. فَأَعِینُونِی بمُنَاصَحَةٍ خَلِیَّةٍ مِنَ الْغِشِّ، سَلِیمَةٍ مِنَ الرَّیْب، فَوَاللَّهِ إِنِّی لَأَوْلَی النَّاس بالنَّاس.[/hadith]
این خطبه مبتنی بر دلجویی از اصحاب و ترغیب آنها بر نصیحت خیرخواهانه در کار جنگ می باشد. امام (ع) آنان را از این که در زمره اهل دین قرار دارند، می ستاید، و شجاعت و دلاوری آنان را تمجید می کند.
سپس اعلام می دارد که آنان خاصّان و برگزیدگان اویند، و کسانی هستند که در سرکوب مخالفان و فرمانپذیری موافقان، به آنان اعتماد دارد و نیز از آنان می خواهد، که او را با نصیحتهای صادقانه ای که مشوب به شکّ در صحّت امامتش نباشد یاری کنند، و او را به خلافت و ولایت از دیگران سزاوارتر بدانند، چنان که بر این مدّعا سوگند یاد فرموده است. و ما این موضوع را پیش از این روشن کرده ایم.
