عزیزان من! دانشگاه افسری یکی از حسّاسترین مراکز است. در این دانشگاه، باید افسران مؤمن، کاردان، حزب‌اللّهی، با شرف و شجاع، برای اداره‌ی ارتش جمهوری اسلامی تربیت و آماده شوند. همه چیز این دانشگاه باید با این دید و نیّت و هدف، برنامه‌ریزی شود. کسانی که در این دانشگاه تدریس می‌کنند و یا اداره‌ی امور را در هر بخشی بر عهده دارند، باید به سمَتِ خود افتخار کنند. خدمت در مرکزی عملی، نظامی و علمی، با هدفی بزرگ و با جوانانی پاکیزه و آماده‌ی فراگیری، حقیقتاً افتخار دارد. در این بخش، افتخارِ خدمت، از هر کاری برتر و باارزشتر است. رشته‌های درسی هم در این دانشگاه باید طوری برنامه‌ریزی شود که یکسره برای آینده‌ی ارتش، لازم و مفید باشد. کار در نیروهای مسلّح، ارزش بسیار دارد؛ گرچه در جمهوری اسلامی، همه‌ی کارها با ارزش است.
درجات ارزش هم متفاوت است. آن‌جا که قضیه به دفاع از موجودیّت، استقلال، هستی کشور و ملت و تمامیّت ارضی مربوط می‌شود و سخن از فداکاری و ایثار جان در میان است، این ارزشها مضاعف می‌گردد. هر کاری که از درسها و کارهای دیگر خطرناکتر است، با ارزشتر است. لذاست که امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاة والسّلام به مالک اشتر، در وصیت خود به سپاهیان و نیروهای مسلّح، با تعبیرهای افتخارآمیزی سخن می‌گوید و آنان را «حُصُونُ الرَّعِیَّةِ»،(1) یعنی حصار ملت - می‌نامد. حصار باید مستحکم، آسیب‌ناپذیر و غیر قابل نفوذ باشد.