از نامه های آن حضرت علیه السّلام است به یکی از کار گردانان خود (که در آن مداراة و خوش رفتاری با رعیّت و سختگیری در هنگام مقتضی را باو امر می فرماید):
پس از ستایش خدا و درود بر پیغمبر اکرم، تو از کسانی هستی که من برای نگاه داشتن دین بآنان یاری می جویم، و سرکشی گناهکار را فرو می نشانم، و زبانک (مرز) ترسناک راه دشمن را می بندم (مرز را به گوشتی که نزدیک گلوی شخص است و آنرا زبانک می نامند تشبیه فرموده که چون گرفته شود نفس قطع گردد) پس در کاری که ترا اندوهناک سازد از خدا یاری بجو، و (با رعیّت در کارها) سختی و درشتی را با مقداری نرمی و همواری بیامیز (تا اگر خواستی به آسانی دلش را بدست آوری بتوانی) و مداراة و مهربانی کن هنگامیکه مداراة شایسته تر باشد، و بسختی و درشتی بپرداز آنگاه که از تو جز سختگیری پیش نمی رود،
و برای رعیّت بالت را فرود آور، و رویت را بگشا، و پهلویت را نرم کن (مهربان و هموار و خوشخو باش) و در نگریستن به گوشه چشم و خیره نگاه کردن و اشاره نمودن و درود گفتن بین ایشان یکسان رفتار کن (یکی را بر دیگری امتیاز مده) تا بزرگان در ستم کردن تو طمع و آز ننمایند (در صدد دشمنی با تو بر نیایند) و زیر دستان از دادگری تو نومید نشوند، و درود بر شایسته آن.