و از نامه آن حضرت است به یکی از والیان خود:
اما بعد، تو از آنانی که در یاری دین پشتیبانی شان را خواهانم، و -یاد- خودستایی گنهکار را به آنان می خوابانم، و رخنه مرزی را که بیمی از آن است بدانها بستن توانم.
پس در آنچه تو را مهم می نماید از خدا یاری جوی، و درشتی را به اندک نرمی بیامیز، و آنجا که مهربانی باید راه مهربانی پوی، و جایی که جز درشتی به کار نیاید درشتی پیش گیر، و برابر رعیت فروتن باش، و آنان را با گشاده رویی و نرمخویی بپذیر، و با همگان یکسان رفتار کن، گاهی که گوشه چشم به آنان افکنی یا خیره شان نگاه کنی، یا یکی را به اشارت خوانی، یا به یکی تحیّتی رسانی، تا بزرگان در تو طمع ستم -بر ناتوان- نبندند، و ناتوانان از عدالتت مأیوس نگردند، و السّلام.