به خدا که، بر سر کار بمانند تا حرامی از خدای را نگذارند جز آنکه آن را حلال شمارند، و پیمانی استوار نماند، جز آنکه آن را بگسلانند، و خانه ای در دهستان و خیمه ای در بیابان نبود جز آنکه ستم آنان بدان رسد و ویرانش گرداند، و بدرفتاری شان مردم آنجا را بگریزاند. تا آنجا که دو دسته بگریند: دسته ای برای دین خود که از دست داده اند، و دسته ای برای دنیای خویش که بدان نرسیده اند، و یاری یکی دیگری را چون یاری بنده باشد به مولا، اگر حاضر است راه او پوید و اگر غایب است بد او گوید، و تا آنکه هر کس گمان وی به پروردگار نیکوتر بود، رنج او در آن بلا بیشتر بود. پس اگر پروردگار شما را عافیتی داد بپذیرید، و اگر به بلایی مبتلا ساخت، شکیبایی پیش گیرید که عاقبت از آن پرهیزگاران است.