و از سخنان آن حضرت است در وصف دنیا:
چه ستایم خانه ای را که آغاز آن رنج بردن است، و پایان آن مردن. در حلال آن حساب است، و در حرام آن عقاب. آن که در آن بی نیاز است، گرفتار است، و آن که مستمند است اندوهبار. آن که در پی آن کوشید بدان نرسید، و آن که به دنبال آن نرفت، او رام وی گردید. آن که بدان نگریست، حقیقت را به وی نمود، و آن که در آن نگریست، دیده اش را برهم دوخت.
[می گویم، اگر نگرنده در گفته امام «من أبصر بها بصّرته» نیک بیندیشد در آن از معنی عجیب و اندیشه ژرف نگر آن بیند که به نهایت آن نتوان رسید، و ژرفای آن را نتوان دید به خصوص که با گفته او (ع) مقارن شود که «و من أبصر الیها أعمته» که فرق میان «أبصر بها» و «أبصر الیها» تا کجاست. و پایه بلاغت این سخن چه آشکار پیداست.]