از سخنانی است که آن حضرت علیه السّلام بوسیله آن دعاء می فرماید (و کیفیّت استغفار و طلب آمرزش را بمردم یاد می دهد، و استغفار معصومین از انبیاء و أئمّه اطهار «علیهم السّلام» بجهت آموختن بخلق است، زیرا آنان هیچ گاه معصیت و نافرمانی حقّ تعالی نکرده اند تا در صدد استغفار و طلب آمرزش بر آیند):
خدایا بیامرز آنچه (گناهی) را از من که تو بآن داناتری، پس اگر من باز گردم (دوباره مرتکب آن شوم) تو آمرزش را بمن باز گردان،
خدایا بیامرز آنچه که من با خود وعده کرده ام (اطاعت و بندگی که انجام آنرا عهده گرفتم) و وفای بآن عهد را از من نیافتی،
خدایا بیامرز آنچه که من بآن بسوی تو به زبانم تقرّب می جویم و دلم بر خلاف آنست (در اوّل امر برای تقرّب عبادت و بندگی نمودم و بعد از آن اندیشه هائی مانند رئاء و خودنمایی در خاطرم آمد)
خدایا بیامرز اشاره های گوشه های چشم را (که به گوشه چشم اشاره کند تا مؤمنی را آزار رسانیده یا به غیبت و بد گوئی او زبان گشاید) و گفتارهای بیهوده و آرزوهای دل و لغزشهای زبان مرا.