از سخنان آن حضرت علیه السّلام است (در آداب جنگ) روزی در جنگ صفّین (که شبش لیلة الهریر و آن در ماه صفر سال سی و هفت هجری بود) برای اصحاب خود بیان فرمود:
ای گروه مسلمانان، خوف و ترس را شعار خود بنمائید (و از خدا بترسید و در کارزار با دشمن سستی ننمائید) و وقار و آرامی (در کارزار) را رویّه خویش قرار دهید (از روبرو شدن با دشمن پرهیز نکنید) و دندانهاتان را بر هم بفشارید (در جنگ استقامت ورزید، و سختیهای کارزار را بخود هموار نمائید) زیرا این طرز رفتار، شمشیرها را از سرها دور کننده تر است (استقامت در جنگ و تحمّل سختیهای کارزار از هر حیله و تدبیری برای شکست دشمن بهتر و نتیجه اش فتح و فیروزی است)
و زره را کامل بپوشید (زره خود دار و آستین دار بپوشید تا جائی از تن شما نمایان نباشد) و شمشیرها را در غلاف پیش از بیرون کشیدن بجنبانید (تا در وقت حاجت بیرون کشیدن آن آسان باشد، و یا اینکه صدای آلات جنگ را به گوش دشمن رسانیده خود را آماده نشان دهید تا نگران گشته بترسد و باعث مغلوبیّت او شود) و (دشمن را) به گوشه چشم و خشمناک بنگرید (زیرا بتمام چشم نگاه کردن علامت ترس و شگفت است که بر اثر آن دشمن جرأت یافته ممکن است غلبه نماید) و بجانب چپ و راست نیزه بزنید (اطراف را بپائید که شاید دشمن در کمین نشسته از چپ یا راست حمله نماید) و با نوک و دم شمشیرها زد و خورد نمائید (دشمن را از جلو آمدن مانع گردید) و شمشیرها را (اگر کوتاه است) به پیش نهادن گامها (به دشمن) برسانید (خود را باو نزدیک سازید که علامت مردی و دلیری پا پیش نهادن است نه دوری نمودن و بنوک شمشیر اشاره کردن، روایت شده که در یکی از جنگها بحضرت عرض شد شمشیر تو کوتاه است، فرمود به گامی آنرا بلند گردانم).
و بدانید که خدا شما را در نظر دارد (کردار شما را می بیند) و با پسر عموی رسول خدا، صلّی اللّه علیه و آله و سلّم، می باشید، پس پی در پی (به دشمن) حمله کنید، و از گریختن شرم نمائید، زیرا فرار ننگ برای اعقابست (فرزندانتان را بعد از شما سرزنش خواهند کرد) و آتش روز حساب و رستاخیز می باشد (گریخته از جنگ در قیامت بعذاب الهیّ گرفتار خواهد شد)
و خوشحال باشید که روحتان (در جنگ) از بدن جدا گردد، و به آسانی بسوی مرگ بروید (از کشته شدن در راه حقّ برای یاری دین خورسند باشید، زیرا حیات عاریتی را بدل به زندگانی جاویدان خواهید ساخت، چنانکه در قرآن کریم سوره 3 آیه 169 می فرماید: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فِی سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ» یعنی گمان مکن کسانیکه در راه خدا کشته شدند مرده اند، بلکه زنده اند و از جانب پروردگارشان روزی داده میشوند)
و بر شما باد (حمله) باین سیاهی بسیار بزرگ (لشگر انبوه معاویه) و سرا پرده افراشته شده بطنابها (خیمه معاویه، گفته اند: سرا پرده بلندی برای معاویه بر پا کرده بودند که صد هزار نفر در اطراف آن گرد آمده پیمان بسته بودند که متفرّق نشوند اگر چه کشته گردند) پس درون آن سرا پرده را بزنید (همّت گمارید تا آن خیمه را متصرّف گردید) زیرا شیطان (معاویه) در گوشه آن پنهان است که برای بر جستن دست پیش داشته و برای برگشتن پا پس نهاده (در کار زار ثابت قدم نیست و مضطرب و نگران است اگر ترسیدید بر شما مسلّط گردد، و اگر دلیر بودید مغلوب شده فرار اختیار نماید)
پس (جنگیدن با او و همراهانش را) قصد کنید (مهیّای حمله و نابود کردن ایشان گشته در این کار اقدام نمائید) تا حقیقت حقّ برای شما هویدا گردد (در دنیا و آخرت سعادتمند شوید، چنانکه در قرآن کریم سوره 47 آیه 35 می فرماید: «فَلا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَی السَّلْمِ وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَ اللَّهُ مَعَکُمْ وَ لَنْ یَتِرَکُمْ أَعْمالَکُمْ» یعنی ای مؤمنین در جنگ با کفّار سست نشوید و صلح و آشتی را از آنها در خواست ننمائید که موجب عجز و ناتوانایی شما گردد) و شما برتر و بالاترید (شما بر حقّید و غلبه و فیروزی از آن شما است) و خدا با شما همراه است و هرگز (پاداش) کردارتان را ناقص و کم نمی گرداند (شما را در دنیا و آخرت رستگار می نماید).