ما با رسول الله (صلی اللّه علیه و آله) بودیم. پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود را می کشتیم و این جز به ایمان و تسلیم ما نمی افزود، که بر راه راست بودیم و بر سوزش آلام شکیبایی می ورزیدیم و در جهاد با دشمن به جدّ در ایستاده بودیم.
بسا مردی از ما و مردی از دشمنان ما، مردانه، پنجه در می افکندند، تا کدامیک دیگری را شرنگ مرگ چشاند. گاه ما بودیم که جام مرگ از دست دشمن می گرفتیم و گاه دشمن بود که جام مرگ از دست ما می گرفت. چون خداوند صداقت ما را در پیکار دید، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و ما را پیروزی داد. تا اسلام استقرار یافت و از خوف دشمنان آرمید و در منزلگاههای خود مأوا گزید.
به جان خودم سوگند، اگر شیوه و سیرت شما را پیش گرفته بودیم، حتی ستونی از این بنا برپا نمی شد و درخت اسلام را شاخه تری نمی رویید. به خدا سوگند، آنچه زین پس می دوشید خون خواهد بود و نصیبی جز پشیمانی نخواهید برد.