از سخنان آن حضرت علیه السّلام است در بیان بیعت کردن (مردم با آن بزرگوار):
پس (از کشته شدن عثمان) مردم نزد من خود را بیکدیگر زده (برای بیعت نمودن) ازدحام نمودند، مانند ازدحام شتر تشنه، هنگام آشامیدن آب که عقال و ریسمانش باز شده و ساربان رهایش نموده باشد (و بطوری بر من هجوم آورند) که گمان کردم می خواهند مرا بقتل رسانند، یا بعضی از ایشان قصد دارند در حضور من بعض دیگر را بکشند (پس بیعت ایشان را قبول کردم)
و (چون بعد از آن دسته ای مانند طلحه و زبیر نقض عهد کرده پیمان شکستند) من ظاهر و باطن این امر را زیر و رو نمودم به حدّی که (اندیشه در این باب) مرا از خواب باز داشت، پس طاقت نیاوردم مگر به جنگیدن با ایشان (که پیمان شکستند) یا انکار آنچه که محمّد صلّی اللّه علیه و آله آورده است (زیرا پیکار با یاغیها بر امام واجب است و در صورت قدرت و توانائی اگر با آنان جنگ نکند ترک واجب کرده و آن برای امام مانند آن بود که احکام حضرت رسول را انکار نموده باشد، و چون انکار احکام رسول خدا سبب عذاب الهیّ است)
پس علاج جنگیدن بر من آسانتر بود از علاج عذاب الهیّ، و مرگهای دنیا (مشقّتها و سختیها) بر من آسانتر است از مرگها (و عذابها) ی قیامت.