(به هنگام حرکت برای جنگ با شامیان، در نخیله کوفه در 25 شوّال سال 37 هجری قمری ایراد فرمود):
ضرورت آمادگی رزمی:
ستایش خداوند را سزاست، هر لحظه که شب فرا رسد، و پرده تاریکی فرو افتد، ستایش مخصوص پروردگار است هر زمان که ستاره ای طلوع و غروب کند، ستایش خداوندی را سزاست که نعمت های او پایان نمی پذیرد، و بخشش های او را جبران نتوان کرد.
پس از ستایش پروردگار، پیشتازان لشکرم را از جلو فرستادم، و دستور دادم در کنار فرات توقّف کنند، تا فرمان من به آنها برسد، زیرا تصمیم گرفتم از آب فرات بگذرم و به سوی جمعیّتی از شما که در اطراف دجله مسکن گزیده اند رهسپار گردم و آنها را همراه شما بسیج نمایم، و از آنها برای کمک و تقویت شما یاری بطلبم.
می گویم: (منظور امام از «ملطاط» آنجایی است که دستور توقّف داد، «کنار فرات» که به کنار فرات یا دریا «ملطاط» هم می گویند. و امام علیه السّلام از کلمه «نطفه» آب فرات اراده کرده که شگفت آور است).