از خطبه های آن حضرت علیه السّلام است (در مذمّت دنیا و مفاسد آن):
سپاس خداوندی راست که هیچکس مأیوس از رحمت او نیست، و نعمت او همگان را شامل است، و از آمرزش او احدی نومید نبوده، و پرستش او برای کسی سبب سرشکستگی نمی باشد (زیرا تنها او سزاوار پرستش است و بسبب عبادت و پرستش تکبّر نکند تا بنده سر شکسته شود). خدائی که از رحمت دریغ نمی کند، و نعمت او زوال نمی پذیرد.
دنیا سرائی است فناء و نیستی برای آن و برای اهلش رخت بر بستن مقدّر گردیده است، و آن (در نظر اهلش) خوشگوار و سبز و خرّم است، و (سبب گول زدن و غافل نمودن آن اینست که) شتابان به سراغ خواهان و طالبش می آید، و علاقه و محبّت خود را بدل نظر کننده وارد میکند، پس کوچ کنید از آن (دلبند بآن نگشته مهیّای سفر آخرت شده و آسایش در آنجا را بخواهید) و از بهترین متاع خود (پرستش خالق و خدمت بخلق) توشه بردارید، و در آن بیش از حاجت نطلبید، و از آن زیادتر از آنچه بشما رسیده نخواهید (برای گرد آوردن مال در دنیا تلاش نکنید، زیرا در حلال آن حساب و باز پرسی است، و در حرام آن عقاب و کیفر).