از سخنان آن حضرت علیه السَّلام است که در آن چگونگی حال خود را بعد از هجرت پیغمبر صلّی اللَّه علیه و آله (از مکّه به مدینه) و ملحق شدن خویش را به آن حضرت بیان می فرماید:
پس (از آنکه پیغمبر اکرم از مکّه به مدینه هجرت نمود و مرا امر فرمود که شب حرکت در بستر او خوابیدم و بامداد آن مشرکین دانستند که پیغمبر تشریف برده و کسیکه در بستر خوابیده من بودم، سه روز بعد از هجرت آن حضرت پیاده در پی او روانه شدم، و) راهی که رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله رفت پیروی می نمودم، پس هر گام بر یاد او می نهادم (و در هر منزلی از او سراغ می گرفتم) تا به عرج (موضعی بین مکّه و مدینه) رسیدم (هر جا که از آن بزرگوار نشان می گرفتم همان جا قدم نهاده در دنبال حضرتش می آمدم تا در قباء «نام موضعی نزدیک مدینه از طرف جنوب» حضورش را درک نموده باتّفاق به مدینه بابی ایّوب خالد ابن یزید انصاریّ وارد شدیم.)
(سیّد رضیّ می فرماید:) این جمله در سخن درازی است (که از آن حضرت روایت شده، بعد از آن می فرماید:) فرمایش آن حضرت علیه السَّلام: «فأطأ ذکره» یعنی گام بر یاد او می نهادم، از سخنی است که آن بمنتهی درجه اختصار و فصاحت رسیده، و (از این سخن) اراده فرموده که من از ابتدای بیرون شدنم (از مکّه) تا به عرج رسیدم از آن حضرت صلّی اللَّه علیه و آله خبر می گرفتم، پس این کلام را برای چنین کنایه شگفتی آورده (و معنی کنایه آنست که شخص منظوری را به لفظی بیان کند که آن لفظ صریحا دلالت بر آن نداشته باشد، چنانکه امام علیه السَّلام در اینجا می فرماید: گام بر یاد او می نهادم کنایه از اینکه در همه جا از آن بزرگوار سراغ می گرفتم و در پی حضرتش آمده یک قدم بیراهه نمی رفتم).