تقدیرهای آسمان همچون قطره های باران به زمین، بر هر کس فرود می آید، و نصیب او را بیش یا کم بدو می پیماید، پس اگر یکی از شما مال و منال برادر خویش را -از خود- بیش بیند، مبادا فریفته شود -و در سوک نشیند-، که مرد مسلمان از خیانت پاک، ما دام که آلوده کاری پست نگردیده، کاری که اگر آشکار شود خوار و حقیر گردد و فرومایگان بر او چیر، چون مقامر چیره دستی است که انتظار برد تا در دست نخستین غنیمت یابد و از غرامت برهد.
همچنین مرد مسلمان از خیانت پاک، یکی از دو پاداش را از خدا چشم می دارد: یا خدایش نزد خود بخواند، که آنچه نزد خداست برای او بهتر است، یا او را روزی رساند، که آن گاه دارای زن و فرزند، و مال و دین، و شرف و گوهر است. همانا مال و فرزندان نصیبه این جهان است، و کردار نیک کشته ای برای آن جهان، و بود، که خدا نعمت دنیا و نعیم آخرت را به مردمی بخشد.
از خدا بترسید چنانکه سزا باشد، نه ترسی که عذر خواه گناهان شما باشد. برای خدا کار کنید نه برای نشان دادن به دیگران، و یا شنودن این و آن، که هرکس برای جز خدا کاری کند، خدا او را به وی وامی گذارد. از خداوند رتبت شهیدان، و زیستن با سعیدان و همراهی با پیمبران را می خواهم.
مردم مرد، اگر چه مالدار باشد، از کسان خویش بی نیاز نیست تا با دست و زبان از او دفاع کنند، چه کسان وی از همه بدو نزدیکترند و جانب او را بهتر فراهم آورند، و به هنگام رسیدن بلا از دیگران مهربانترند، و نام نیکی که خدا از آدمی میان مردمان بر جای گذارد، بهتر از میراثی است که دیگری بردارد.
گر یکی از شما خویشاوند خود را درویش بیند، مبادا یاری خویش از او دریغ دارد و از پای بنشیند. آن هم به چیزی که اگر نبخشد بر مال او نیفزاید، و اگر بخشد کاهش در مالش پدید نیاید. کسی که یاری خود را از کسانش دریغ دارد، یکدست را از آنان بازداشته، و دستهایی را از یاری خود بداشته، و آن که با اطرافیان طریق نرمی گزیند، پیوسته از کسان خویش مودت بیند.
می گویم، سخن امام، «کسی که یاری خود را از خویشاوندانش باز دارد...» چه سخنی نیکوست، چه آن که خیر خود را از خویشاوندانش باز دارد سود یک تن را از آنان بازداشته، و اگر به یاری آنان نیازمند شود و از کمک آنان ناچار باشد، او را یاری نکنند و به فریاد وی نرسند، که در این صورت خود را از سود بسیار کسان محروم ساخته و گروهی را از یاری خود باز داشته است.