از خطبه های آن حضرت علیه السّلام است (در آن فقراء را پند می دهد که بر اغنیاء رشک نبرند و به اغنیا دستور داده که از روی رئاء و خود نمائی کاری نکنند و فوائد صله رحم و مهربانی و کمک به خویشان را بیان می فرماید:)
پس از ستایش خداوند و درود بر پیغمبر اکرم فرمان الهیّ (آنچه مقدّر است) فرود می آید بسوی هر کس مانند دانه های باران از آسمان بزمین و قسمت هر کس زیاد یا کم باو می رسد (هر کس بآنچه خداوند متعال از روی حکمت و عدالت برای او تعیین نموده بهره مند می گردد، چنانکه در قرآن کریم سوره 43 آیه 32 می فرماید: «أَ هُمْ یَقْسمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ نَحْنُ قَسَمْنا» یعنی ما آنچه را که باید در زندگانی دنیا به آنها برسد بین ایشان قسمت نموده ایم، و در سوره 15 آیه 21 می فرماید: «وَ إِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلَّا بقَدَرٍ مَعْلُومٍ» یعنی هیچ چیز نیست مگر آنکه خزینه های آن در تحت تصرّف ما است و نمی فرستیم آنرا مگر به اندازه ای که معلوم شده)
بنا بر این هر گاه یکی از شما در اهل یا در مال یا در وجود شخص برادر (همنوع) خود زیادتی بیند نباید سبب فتنه و فساد او گردد (رشک بر او نبرده خود را در مخاطرات دنیا و آخرت نیندازد) زیرا مرد مسلمان مادامی که (بر دیگری رشک نبرده) پستی و عاری اظهار نکرده تا سر زبان مردم بیفتد و بر اثر آن بی مقدار شود و کوتاه بینان پست بسبب آن بر او بر انگیخته شوند مانند قمار باخته ایست که از اوّلین تیرهای خود فیروزی و بردن را منتظر است تا بلکه غنیمتی بدست آورده خسارت خود را جبران نماید (خلاصه فقیر و درویش تهی دست که امثال و اقران خود را با مال و منال و اولاد بسیار می بیند نباید بر ایشان رشک برده در معصیت افتد و با آنها بد خوئی کند یا در برابر آنان فروتنی نماید، بلکه باید اظهار بی نیازی نموده اندوه در دل خود راه ندهد و همّت بر آن گمارد که آنچه سبب پستی و عار است از او ظاهر نشود و آبرو و شرف خویش را نیکو نگهدارد، و همیشه خوشحال و منتظر فراوانی نعمت باشد مانند قمار باخته ای که انتظار بردن را می کشد)
و همچنین مرد مسلمان تنگدست که از خیانت (با خدا و خلق) دوری نموده یکی از دو چیز نیکو را از جانب خدا انتظار می برد: یا دعوت کننده خدا را (مرگ که همه کس را بسوی خدا می خواند) پس آنچه نزد خدا می یابد (از نعمتهای آخرت) برای او بهتر (از نعمتهای دنیا) است، یا روزی خدا را (در دنیا) پس او صاحب اهل و مال گردد در حالتی که دین و حسب او (علم و ادب و بردباریش) با او است،
بتحقیق مال و اولاد متاع دنیا است (که فانی می گردد) و عمل نیکو متاع آخرت است (که باقی و برقرار می باشد) و گاه باشد که خداوند به گروهی هر دو را عطا می فرماید (هم از دنیا بهره می برند و هم از آخرت).
پس (بآنچه مقدّر است رضاء داده معصیت و نافرمانی نکنید و) از عذاب خدا که بآن ترسانیده است شما را بترسید، و ترسیدن شما از روی عذر و بهانه نباشد (مانند ترسیدن خردمندان که می ترسند مبادا گرفتار خطاء و تقصیری شوند)
و عبادت کنید (خدا را) نه بقصد جلوه دادن نزد مردم و خود نمائی، زیرا کسیکه برای غیر خدا کاری انجام دهد خداوند اجر او را بکسیکه برای او آن کار را انجام داده محوَّل می سازد (تا مزد خود از او بخواهد، و چون حضرت در جمیع گفتار و کردارش کسیرا غیر از خدا در نظر نداشته در اینجا شروع بدعا می فرماید:)
از خدا می طلبیم مرتبه های شهیدان را (که در بلاء شکیبا بودند) و زندگی کردن با خوشبختان را (که بکسی رشک نبردند) و مرافقت با پیغمبران را (که کاری از روی ریاء و خودنمایی نکردند).
ای مردم هیچکس از طایفه و خویشان خود بی نیاز نیست هر چند صاحب مال و دارائی باشد و بدست و زبان آنها که از او دفاع و یاری نمایند حاجت دارد و نزدیکان شخص برای حفظ الغیب او مهمّترین اشخاصند و بهتر می توانند پراکندگی و گرفتاری او را مرتفع سازند و در هنگام سختی و پیشآمدهای ناگوار اگر برای او پیش آید بر او (از بیگانگان) مهربانترند،
و نام نیکو که خداوند بشخص در میان مردم عطاء فرماید بهتر است برای او از ثروت و دارائی که برای دیگری بمیراث گذارد (زیرا نام نیکو در میان مردم سبب میشود که از خویشان و بیگانگان هر که بشنود برای او طلب مغفرت کند و امّا ارث فقط به ارث برنده نتیجه می بخشد، پس صرف مال در طلب ذکر جمیل و نام نیکو برای شخص بهتر است از باقی گذاردن مال و ثروت برای وارث، و این جمله اشاره است باینکه شخص باید از صرف مال در باره خویشان دریغ ننموده و بایشان کمک و دستگیری نماید).
آگاه باشید نباید رو بگرداند یکی از شما از خویشان خود آنگاه که ببیند آنها را در فقر و پریشانی و بایستی بایشان احسان نماید مالی را که زیاد نمی شود اگر از دادن آن خودداری نماید و کم نمی گردد و اگر آنرا صرف کند (خداوند عوض آنرا خواهد داد)
و هر که از طایفه خویش دست بکشد (آنها را کمک و دستگیری ننماید) پس، از ایشان یک دست گرفته شده و از او دستهای بسیار،
و کسیکه (به خویشان خود) متواضع و مهربان و همراه باشد دوستی همیشگی آنها را بخود جلب میکند.
(سیّد رضیّ فرماید:) می گویم: چه خوش معنایی اراده فرموده است حضرت از فرمایش خود: و من یقبض یده عن عشیرته تا آخر، زیرا هر که همراهی و نفع خود را از خویشانش باز دارد یک کمک را از آنها دریغ نموده، پس هر گاه به نصرت و یاری ایشان حاجت پیدا کند و بخواهد که آنها او را کمک کنند، از یاریش خودداری می نمایند و بحرف او گوش نمی دهند، بنا بر این از مساعدت دستهای زیاد و همراهی قدمهای بیشمار محروم می ماند.