از سخنان آن حضرت علیه السّلام است (در ترغیب به آماده نمودن توشه سفر آخرت) که اصحاب خود را مکرّر باین گفتار (بعد از نماز عشاء) اندرز می داد:
خدا شما را بیامرزد، وسائل سفر (آخرت) را آماده نمائید که ندای کوچیدن در میان شما داده شده (خداوند در قرآن کریم سوره 4 آیه 78 می فرماید: «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فِی بُرُوجٍ مُشَیَّدَةٍ» یعنی هر کجا باشید مرگ شما را دریابد اگر چه در قلعه های محکم و استوار باشید) و ماندن در دنیا را کم پندارید (دل بآن نبندید) و (بسوی خدا) باز گردید با توشه شایسته (طاعت و بندگی) که بآن دسترسی دارید، زیرا جلو شما گردنه ناهموار و منزلهای ترس آور هولناک است (سختیهای مرگ و گرفتاری قبر و عالم برزخ و مواقف باز پرسی روز رستخیز را در پیش دارید) که از وارد شدن و توقّف در آنها ناگزیرید،
و بدانید که نگریستنهای مرگ به گوشه چشم بجانب شما است، و مانند آنست که به چنگالهای آن که در شما فرو برده است گرفتارید (و از آن رهائی ندارید) و کارهای زشت و بسیار دشوار و سخت شما را از آن پنهان داشته،
پس علاقه های دنیا را (از خود) دور کنید، و با توشه پرهیزکاری خویش را توانا سازید (محبّت دارائی و فرزند و کالای دنیا را از دل برانید و پارسائی و پرهیزکاری را پیشه گردانید.
(سیّد رضی فرماید:) پیش از این (در خطبه هشتاد و چهارم) بعضی از این کلام به روایتی گذشت که با این روایت تفاوت دارد.