خطبه ای از آن حضرت (ع) پس از آنکه به خلافت با او بیعت کردند، جمعی از صحابه او را گفتند، چه شود اگر کسانی را که بر عثمان شوریدند کیفر دهی، علی (ع) فرمود:
ای برادران، من از آنچه شما می دانید بی خبر نیستم. ولی مرا چه توانایی است، در حالی که شورشگران در نهایت توانایی هستند. آنان بر من چیره شده اند و ما را در برابر آنها قدرتی نیست. اینان جماعتی هستند که بندگان شما به یاریشان برخاسته اند و اعراب بادیه نشین هم به آنها پیوسته اند. و خود در میان شما هستند و هر آزار که خواهند بر شما روا دارند. آیا بر آنچه خواستار آن هستید، تواناییتان هست؟ این کار از گونه کارهای عصر جاهلیت است و شورشگران نیز بی یار و مددکار نباشند. اگر این کار که می گویید [یعنی خونخواهی عثمان ] صورت پذیرد، مردم را بر سه گروه خواهی یافت. گروهی را نظری است، چون نظر شما و گروهی را نظری است، بر خلاف نظر شما و گروه سوم، نه این سری هستند و نه آن سری. پس شکیبایی ورزید تا مردم آرام گیرند و دلها بر جای خود قرار گیرد و حقوق از دست رفته به آسانی گرفته شود. شتاب مکنید و مرا آسوده گذارید و منتظر فرمانی باشید که شما را می دهم و مبادا کاری کنید که تزلزل نیروی مرا در پی داشته باشد یا نیروی مرا فرو اندازد و موجب سستی و خواری ما گردد. و من تا آن گاه که مدارا سودمند افتد، این مهم را به مدارا از میان برخواهم داشت و چون چاره ای نیابم، داغ کردن، آخرین علاج است.