از سخنان آن حضرت علیه السّلام است (در مذمّت مال داری که مالش را بیجا صرف میکند):
برای کسیکه در غیر راه حقّ احسان کند و بغیر مستحقّ ببخشد از آنچه بخشیده حظّ و بهره ای نیست مگر تمجید و ستودن مردم فرومایه و بد کار و گفتار نادانان در باره او مادامی که بایشان بخشش می نماید، چه بسیار جواد و بخشنده است و حال آنکه (در حقیقت جودی نکرده، بلکه مال خود را تلف و اسراف نموده، و) در راه خدا بخل ورزیده است (و مالش را بیجا و در غیر رضای حقّ صرف کرده و چنین شخصی از یاران شیطان است، چنانکه در شرح سخن صد و بیست و ششم باین نکته اشاره شد)
پس بکسیکه خداوند ثروتی عطاء فرموده، باید با آن مال خویشان را کمک و یاری کند، و از آن مال (آشنایان را) مهمانی شایسته نماید (بهر کس مناسب حال خودش) و با اسیر و گرفتار را رهائی بخشد، و از آن به درویش و وام دار عطاء کند، و باید شکیبائی ورزد بر ادای حقوق (واجبه مانند زکوة و مستحبّه مانند صدقات) و دفع حوادث و پیش آمدها، و اینها را برای بدست آوردن ثواب و پاداش الهی بنماید (نه از روی ریاء و خود نمائی)
پس پیروزمند شدن باین بخششها (که بیان شد) در دنیا باعث بزرگ شدن و خوشنام بودن و نیکی، و در آخرت وسیله رسیدن بدرجات عالیه است، اگر خدا بخواهد.