کسی که نه بجا و نه بحق، به کسی که سزاوار احسان نیست، احسان کند، جز ستایش مشتی فرومایه و ثنای جماعت اشرار و نادانان بهره ای نخواهد برد. آن هم تا زمانی که، احسانش در حق ایشان بر دوام باشد. براستی چه دستی بخشنده دارد ولی از انفاق در راه خدا بخل می ورزد.
کسی که خدا به او مال و خواسته ای ارزانی داشته، باید که به خویشاوندان برساند و مهمانیهای نیکو دهد و اسیران و گرفتاران را از بند برهاند و به فقیران و وامداران چیزی عطا کند. و تا ثوابی حاصل کند، خود شکیبایی ورزد و حقوقی را که به گردن دارد، ادا نماید و با سختیها بسازد. دست یافتن به این خصلتها، در دنیا سبب شرف و بزرگی و درک فضایل آخرت شود. [اگر خدا بخواهد.]