سخنی از آن حضرت (ع) در یکی از روزهای صفین:
گریختن و بازگشتن شما را از صفهایتان دیدم. اعراب بادیه نشین شام و مشتی مردم فرومایه و گمنام به هزیمتتان دادند و حال آنکه، شما پیشتازان عرب و تارک بلند شرف هستید. شما مقدّم بر همگانید، آنسان، که بینی در جلو اعضای بدن است و بلند مرتبه ترین آنهایید، چونان، کوهان شتر که بلندترین جای اوست.
ولی غم و اندوه از دل من رخت بر بست، آن گاه که دیدم، سرانجام، به هزیمتشان می دهید، آنسان که شما را به هزیمت داده بودند و آنان را از جای بجنبانیدید، آنسان که شما را از جای بجنبانیدند. گاه به ضرب نیزه های جان شکار و گاه با پرش تیرهای پران آنها را از پای در آوردید. آنان واپس می نشستند و بر روی هم به سر در می آمدند، چونان اشتران تشنه که از آبشخورشان می رانند و از آن دور می سازند.