از سخنان آن حضرت علیه السّلام است که هنگام جنگ برای اصحاب خویش فرموده:
هر مردی از شما که هنگام ملاقات دشمن قوّت قلب (دلیری) در خود احساس می نماید و در یکی از برادرانش خوف و ترس را مشاهده نمود، باید بسبب برتری و دلیری که خداوند باو عطاء فرموده دشمن را از برادرش دفع نماید همانطور که از خود دفع می نماید، پس (نگوید بمن چه، هر کس باید از خود دفاع نماید و بر ترسناک سزاوار است دشمن مسلّط گردد، زیرا) اگر خواست خدا بود او را هم (شجاع و نترس) مانند او قرار می داد (پس چون او را دلیر فرموده به شکرانه این نعمت عظمی باید به وظیفه خود یعنی جلوگیری از هجوم دشمن بر شخص ناتوان و ترسنده قیام کند، و به کشته شدن در این راه اهمّیّت ندهد).
مرگ با شتاب طلب کننده است (همه را دریابد) ایستنده (دلیری که از ترس کشته شدن در چنین وقتی از برادر خود دفاع نمی نماید) از چنگش بیرون نرفته، و گریزان از آن آنرا عاجز و ناتوان نمی گرداند (و چون فرار و رهائی از آن میسّر نیست)
گرامیترین مرگ کشته شدن است (زیرا باعث بقای نام نیک در دنیا و ثواب در آخرت است) سوگند به آن که جان پسر ابو طالب بدست او است هزار ضربت شمشیر بر من آسانتر است از جان دادن بر بستری که در غیر طاعت خدا باشد (زیرا درد شمشیر الم دنیویّ است که زائل می گردد، ولی مردن بر چنین بستری عذاب همیشگی در پی خواهد داشت).
از سخنان آن حضرت علیه السّلام است (در توبیخ و سرزنش اصحاب خود):
مانند آنست که می بینم شما را (هنگام بهم ریختن برای فرار از جنگ) سر و صدا راه می اندازید (غوغاء و هیاهو می نمایید) مانند صدای پوست سوسمارها در وقتی که (در راه) بهم مالیده میشوند، حقّی را نمی گیرید (در مقابل دشمن ایستادگی نمی نمائید) و از ظلم و ستم (ستمگر) جلوگیری نمی کنید،
شما را در راه (بهشت) آزاد گذاشته اند، پس نجات و رستگاری برای کسی است که خود را در آن افکند (در راه خدا بجنگد) و هلاکت و بد بختی برای کسیکه توقّف کند (از جهاد خودداری نماید).