خطبه ای از آن حضرت (ع) در آن به مردم آموخته است که چگونه بر پیامبر (ص) درود فرستند:
ای خداوند، ای گستراننده زمینها و ای نگه دارنده آسمانها و ای آنکه آفریننده دلهایی بر فطرت و جبلت آنها، چه آن دل که شقی بود و چه آن دل که سعید. شریفترین درودها و افزونترین برکات خود را بر بنده خود و پیامبر خود محمد (صلی الله علیه وآله) ارزانی دار. آنکه، خاتم پیامبران پیشین است و گشاینده درهای فرو بسته و آشکارکننده حق به نیروی حق و برهان.
اوست که جوش و خروش هر باطلی را فرو نشانید و حمله و هجوم گمراهیها را در هم شکست. بار سنگین رسالت را بر خود هموار ساخت و، تا به مقصودش رساند، دلیرانه کوشید و به انجام رسانیدن فرمانهای تو قیام نمود و در جستن خشنودی تو درنگ نکرد و در هیچ اقدامی ترس و تأخیر نشان نداد و در هیچ عزم و آهنگی سستی ننمود.
آنچه به او وحی کرده بودی، نیکو بگرفت و عهد و پیمان تو نگه داشت. اجرای فرمانهای تو را همواره مهیا بود، تا آن گاه که برای خواهندگان پرتو ایمان، چراغ دین خود برافروخت و راه گمشدگان در ظلمت شب را روشن ساخت و دلها به او هدایت یافتند، پس از آنکه به لجّه فتنه ها و گناهان گرفتار آمده بودند. او علمهای راه نماینده را بر افراشت و احکامی روشن و تابناک بیاورد. بار خدایا، محمد امین درستکار وحی توست، گنجور علم توست و در روز جزا از سوی تو شاهد و گواه است. از سوی تو به رسالت مبعوث شده و فرستاده توست بر آفریدگان تو.
ای خداوند، او را در سایه رحمت خود جایی فراخ ده و از فضل خود به فزونی، پاداش خیرش عطا کن. ای خداوند، بنایی را که او بر آورده از هر بنایی فراتر ساز و منزلت او در نزد خود گرامی دار و فروغ دین او در همه جا بگستران و به پاداش این که به رسالتش فرستاده ای شهادتش را پذیرفته دار و سخنش را پسندیده نمای که گفتارش از کژی و ناراستی دور بود، آنسان که حق و باطل را از یکدیگر جدا می نمود.
بار خدایا، ما و او را در یک زندگی خوش و گوارا، در کنار هم قرار ده، در آنجا که قرارگاه نعمت توست و آرزوی هر خواهنده ای است و هر لذت جویی خواستار آن است. زندگی، با فراخی نعمت و راحت و نهایت آرامش و آسایش با تحفه های کریمانه و نیکو.