و از سخنان آن حضرت است در باره دو داور عراق و شام و نکوهش شامیان:
درشتخویانی دون پایه، بندگانی فرومایه از هرگوشه ای گرد آوریده، و از این سو و آن سو چیده. مردمی که بایستی احکام دینشان اندوزند و ادبشان بیاموزند، و تعلیمشان دهند و کار آزموده شان کنند، و بر آنان سرپرست بگمارند، و دستشان گیرند و -آزادشان نگذارند-. نه از مهاجرانند و نه از انصار، و نه از آنان که در خانه ماندند- در ایمان استوار.
آگاه باشید که مردم برای خود کسی را گزیدند که بدانچه دوست می دارند از همه نزدیکتر است، و شما کسی را گزیدید که بدانچه ناخوش می شمارید از همه نزدیکتر. دیدید دیروز عبد اللّه پسر قیس چه می گفت: «فتنه ای آغاز شده است، پس زه کمانهای خود را باز کنید و شمشیرهای خویش را در نیام نهید.»
اگر ابو موسی در آنچه گفت راستگو بود، با آمدنش -نزد ما- بی آنکه مجبور باشد خطا کرد، و اگر دروغگو بود راه تهمت را بر خود وا کرد. عبد اللّه پسر عباس را روبروی عمرو پسر عاص بگمارید، فرصتی را که هست غنیمت شمارید و شهرهای دور دست را در دست خود نگاه دارید. نمی بینید چگونه در آن شهرها آتش جنگ سوزان است، و خان و مانها ویران.