از سخنان آن حضرت است در فضل اهل بیت و نکوهش زمانه خود:
بدانید زبان قطعه ای از انسان است، هرگاه آدمی عاجز از گفتار باشد زبان او را یاری ندهد، و اگر توانای بر سخن باشد گفتارش مهلت ندهد. ما امیران کلامیم، و درخت سخن در ما ریشه دوانده، و شاخه هایش بر ما فروهشته است.
خداوند شما را رحمت کند، آگاه باشید در زمانی هستید که گویای به حق اندک، و زبان از راستی باز مانده، و ملازم حق خوار گشته است.
اهل زمان بر گناه مقیم اند، و بر سهل انگاری و مماشات متفق اند. جوانشان پر آزار، سالخورده شان گناهکار، دانشمندشان منافق، و گوینده شان چاپلوس است. کوچکشان بزرگشان را احترام نمی کند، و توانگرشان به بی نوایشان کمک نمی دهد.