از خطبه های آن حضرت است در وصف پیامبر (ص) و تهدید بنی امیه و پند به مردم:
تا اینکه خداوند محمّد صلّی اللّه علیه و آله را گواه و بشارت دهنده و ترساننده بر انگیخت. در کودکی بهترین مردم، در بزرگ سالی نجیب ترین انسان، در اخلاق پاکترین پاکان، و دوام جود و سخایش از همه بیشتر بود.
پس شما (ای بنی امیه) از شیرینی دنیا لذت نبردید، و برای نوشیدن شیر از پستان آن توانمند نشدید، مگر بعد از آنکه مهارش را رها، و تنگ پالانش را نبسته یافتید. حرامش نزد اقوامی به منزله درخت سدر بی خار (آسان و در دسترس) و حلالش دور از دسترس و غیر موجود بود. به خدا قسم به آن دنیایی دست یافتید که چون سایه ای گسترده تا زمانی معین است. زمین برای شما از هر مانعی آزاد، و دستتان در آن باز است، ولی دستان رهبران واقعی از سر شما کوتاه است، و شمشیرهای شما بر آنان غالب، و شمشیر آنان از شما باز گرفته شده است.
بدانید هر خونی را خونخواهی، و هر حقّی را خواهنده ای است. خونخواه خونهای ما چون حاکمی است که در باره خودش حکم دهد، و او همان خداوندی است که مطلوبی او را ناتوان نکند، و گریزنده ای از پنجه عدالتش بیرون نرود. ای بنی امیّه، به خدا سوگند می خورم که پس از اندک زمانی این حکومت را در دست غیر خود، و در خانه دشمنانتان خواهید دید.
بدانید بیناترین دیده دیده ای است که در خیر نفوذ کند و شنواترین گوش آن گوشی است که پند را بشنود و بپذیرد. ای مردم، دل از نور چراغ پنددهنده ای که خود پند پذیر است روشن کنید، و آب را از چشمه زلالی که از تیرگی صاف مانده بکشید.
ای بندگان خدا، به نادانی خود تکیه ننمایید، و هوای نفس شما را به دنبال خود نکشد، زیرا آن که به نادانی خود تکیه زد و اسیر هوا شد به لبه پرتگاه هلاکت افتاده، بار ضلالتی را که به دوش گرفته از جایی به جایی انتقال می دهد، آن هم به خاطر اندیشه باطلی که به دنبال هم به بازار می آورد، و می خواهد آنچه را نمی چسبد بچسباند، و آنچه را نزدیک نمی گردد نزدیک گرداند. خدا را خدا را، از اینکه نزد کسی شکایت برید که اندوه شما را بر طرف نمی سازد، و توانایی باز کردن گره از کار شما را ندارد.
امام به غیر آنچه از جانب خدا مأمور است وظیفه ای ندارد، تکلیف او ابلاغ کامل پند و اندرز، و جدیت در خیر خواهی، و زنده کردن سنّت، و اقامه حدود است بر کسی که سزاوار حدّ است، و نیز رساندن سهم بیت المال به مستحقّش.
پس برای فراگیری دانش بشتابید پیش از آنکه درختش خشک شود، و قبل از آنکه در بهره گیری علمی از معادن آن گرفتار خود مشغولی شوید. دیگران را از منکر نهی کنید و خود نیز از ارتکاب به آن بپرهیزید، زیرا مسئولید اول خود از گناه کناره گیری کنید سپس دیگران را از آن نهی نمایید.