[hadith]و من خطبة له (علیه السلام) فی التزهید من الدنیا:
نَحْمَدُهُ عَلَی مَا کَانَ وَ نَسْتَعِینُهُ مِنْ أَمْرِنَا عَلَی مَا یَکُونُ، وَ نَسْأَلُهُ الْمُعَافَاةَ فِی الْأَدْیَانِ کَمَا نَسْأَلُهُ الْمُعَافَاةَ فِی الْأَبْدَانِ.[/hadith]
امیر مؤمنان (ع) در گفتار خود که فرموده است: «نحمده... الأبدان»،
حمد و سپاس را به آنچه در گذشته واقع شده تخصیص داده است، زیرا سپاس بر نعمت پس از حصول آن انجام می گردد، و استعانت را به آنچه پس از این روی می دهد اختصاص داده است بدین سبب که یاری خواستن نسبت به کاری است که در آینده انجام می شود.
سپس از خداوند در خواست سلامت در دین را کرده همچنان که سلامت در بدن را تقاضا فرموده است، زیرا در حقیقت بیماریهایی که دین بدانها دچار می شود بسیار سخت تر از بیماریهایی است که بدن بدانها گرفتار می گردد. از بادیه نشینی پرسش شد چه چیز تو را رنجور ساخته است؟ پاسخ داد: گناهانم، سؤال شد: چه میل داری؟ گفت: بهشت را، به او گفته شد: آیا می خواهی پزشکی برای مداوای تو بیاوریم؟ پاسخ داد: مرا پزشک بیمار کرده است.
نقل شده که عصره، زن پارسای بصری از مردی شنید که می گوید: کوری برای انسانی که پیش از این بینا بوده چه قدر سخت و دشوار است، عصره گفت: ای بنده خدا تو بیماری گناه را فراموش کرده ای و اندوه بیماری تن را داری. بی گمان کوردلی و فراموشی از خدا، از این کوری ظاهری سخت تر و دشوارتر است.
باری سلامت از کوردلی بسته به عنایات الهی است که دل را از آفات گناه مصون بدارد، و به گناهکاران توفیق توبه و بازگشت مرحمت فرماید.
