[hadith]و من خطبة له (علیه السلام) فی أصحابه و أصحاب رسول اللّه:
أصحاب علی:
وَ لَئِنْ أَمْهَلَ [اللَّهُ] الظَّالِمَ فَلَنْ یَفُوتَ أَخْذُهُ وَ هُوَ لَهُ بالْمِرْصَاد عَلَی مَجَاز طَرِیقِهِ وَ بمَوْضِعِ الشَّجَا مِنْ مَسَاغِ رِیقِهِ. أَمَا وَ الَّذی نَفْسی بیَدهِ لَیَظْهَرَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمُ عَلَیْکُمْ، لَیْسَ لِأَنَّهُمْ أَوْلَی بالْحَقِّ مِنْکُمْ، وَ لَکِنْ لِإِسْرَاعِهِمْ إِلَی [بَاطِلِهِمْ] بَاطِلِ صَاحِبهِمْ وَ إِبْطَائِکُمْ عَنْ حَقِّی.[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 3، ص 371
از سخنان آن حضرت (ع) [در این خطبه که با عبارت «و لئن امهل الله الظالم فلن یفوت اخذه و هو له بالمرصاد» «بر فرض که خداوند ستمگر را مهلت دهد از فرو گرفتن او هرگز باز- نمی ایستد و خداوند برای او در کمین است» شروع می شود پس از توضیح درباره لغات بحث زیر را ایراد کرده است ]:
علی علیه السلام سوگند می خورد که شامیان ناگزیر بر مردم عراق پیروز می شوند و این به آن سبب نبود که ایشان بر حق و عراقیان بر باطل بوده اند بلکه به آن سبب بوده است که ایشان نسبت به امیر خود فرمانبردارتر بودند. مدار پیروزی در جنگ بر فرمانبرداری سپاه و منظم بودن کار آن استوار است نه اینکه به حق معتقد باشند. اگر لشکری از لحاظ عقیده بر حق ولی دارای آرای مختلف باشند و از تدبیر- کننده و سالار خویش فرمانبری نکنند در جنگ کاری از آنان ساخته نخواهد بود. به همین جهت است که فراوان می بینی که اهل شرک بر اهل توحید پیروز می شوند.
