[hadith]و من کلام له (علیه السلام) فی ذکر السائرین إلی البصرة لحربه (علیه السلام):
فَقَدمُوا عَلَی عُمَّالِی وَ خُزَّانِ بَیْتِ [مَالِ] الْمُسْلِمِینَ الَّذی فِی یَدَیَّ وَ عَلَی أَهْلِ مِصْرٍ، کُلُّهُمْ فِی طَاعَتِی وَ عَلَی بَیْعَتِی، فَشَتَّتُوا کَلِمَتَهُمْ وَ أَفْسَدُوا عَلَیَّ جَمَاعَتَهُمْ وَ وَثَبُوا عَلَی شیعَتِی، فَقَتَلُوا طَائفَةً منْهُمْ غَدْراً وَ [طَائفَةً] طَائفَةٌ عَضُّوا عَلَی أَسْیَافِهِمْ، فَضَارَبُوا بهَا حَتَّی لَقُوا اللَّهَ صَادقِینَ.[/hadith]
گفتار آن حضرت در باره کسانی که برای جنگ با آن حضرت به سوی بصره آمده بودند می فرماید:
«فَقَدمُوا عَلَی عُمَّالِی ...
وَ عَلَی أَهْلِ مِصْرٍ
»،
منظور از «مصر» شهر بصره است، و مقصود از کسانی که بر آن شهر حمله کردند، طلحه و زبیر و پیروان آنان است، اما حالات آنان و کارهایی که در بصره با مأموران حضرت انجام داده اند، در جای خود بطور کامل بیان شده است. و توفیق از خداوند است.
