[hadith]و من خطبة له (علیه السلام) کان یَستنهضُ بها أصحابَه إلی جهاد أهل الشام فی زمانه:
اللَّهُمَّ أَیُّمَا عَبْدٍ مِنْ عِبَادکَ سَمِعَ مَقَالَتَنَا الْعَادلَةَ غَیْرَ الْجَائِرَةِ وَ الْمُصْلِحَةَ غَیْرَ الْمُفْسدَةِ فِی الدِّینِ وَ الدُّنْیَا، فَأَبَی بَعْدَ سَمْعِهِ لَهَا إِلَّا النُّکُوصَ عَنْ نُصْرَتِکَ وَ الْإِبْطَاءَ عَنْ إِعْزَاز دینِکَ، فَإِنَّا نَسْتَشْهِدُکَ عَلَیْهِ یَا أَکْبَرَ الشَّاهِدینَ شَهَادَةً، وَ نَسْتَشْهِدُ عَلَیْهِ جَمِیعَ مَا أَسْکَنْتَهُ أَرْضَکَ وَ سمَاوَاتِکَ، ثُمَّ أَنْتَ [بَعْدَهُ] بَعْدُ الْمُغْنِی عَنْ نَصْرِهِ وَ الْآخِذُ لَهُ بذَنْبهِ.[/hadith]
این فصل از سخنان امام جزئی از خطبه ای است که در آن یاران خود را به جنگ با اهل شام وادار می کرد، و این قسمت را هنگامی بیان فرمود که عدّه بیشتری از پیروانش دست از یاری او برداشته بودند.
حضرت، در این عبارتها، خدا و فرشتگان و بندگانش را بر کسی که سخنان عدالت خواهانه او را شنیده و سپس، از آن اعراض کرده و از یاری دین خدا خودداری کرده، به شهادت و گواهی گرفته است، امام (ع) با سخنانش که راهنمای آنها و اصلاح کننده امور دین و دنیای آنان بود ایشان را به جهاد با دشمنان دین دعوت می کرد، ولی پاسخ آنها جز سر باز زدن از جنگ و نافرمانی از دستورات آن حضرت چیز دیگری نبود، لذا در این سخنان خدای را به گواهی می گیرد تا به این وسیله یاران خود را به جنگ تشویق کند و از تاخیر در آن باز دارد، به این گونه، احساسات آنان تحریک می شود و در برابر فرمان او سر فرود می آورند و او را اطاعت می کنند، و نیز آن جا که گفتار خود را به عدالت و اصلاح توصیف می فرماید، توجه شنوندگان را به آن جلب می کند.
در فرمایش امام (ع): «ثم انت بعده...» خدایا تو که بر حال او گواهی ما را از یاری و کمک او بی نیاز می کنی، هشداری به عظمت سلطه خداوندی و کوچک شمردن روحیه کسانی است که از یاری دین سرپیچی می کنند، سرانجام در آخر خطبه عقوبت و کیفر الهی را تذکر داده و اشاره به آن فرموده است که: سستی کردن از نصرت دین خدا گناه بزرگی است که انسان مورد مؤاخذه و عذاب قرار می گیرد. توفیق از خداوند است.
