[hadith]من کلام له (علیه السلام) فی الإیمان و وجوب الهجرة:
أقسام الإیمان:
فَمِنَ الْإِیمَانِ مَا یَکُونُ ثَابتاً مُسْتَقِرّاً فِی الْقُلُوب، وَ مِنْهُ مَا یَکُونُ عَوَارِیَّ بَیْنَ الْقُلُوب وَ الصُّدُورِ إِلَی أَجَلٍ مَعْلُومٍ؛ فَإِذَا کَانَتْ لَکُمْ بَرَاءَةٌ مِنْ أَحَدٍ فَقِفُوهُ حَتَّی یَحْضُرَهُ الْمَوْتُ، فَعِنْدَ ذَلِکَ یَقَعُ حَدُّ الْبَرَاءَةِ.[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 5، ص274
از سخنان آن حضرت علیه السلام این خطبه که با عبارت «فمن الایمان ما یکون ثابتا مستقرا فی القلوب و منه ما یکون عواری بین القلوب و الصدور» (برخی از نوع ایمان چیزی است که در دل جایگزین و پایدار است و برخی از آن عاریت میان دلها و سینه هاست.) [ابن ابی الحدید ضمن شرح این خطبه می گوید:]
علی علیه السلام ایمان را به سه گونه تقسیم فرموده است: اول، ایمان حقیقی که با برهان و یقین در دلها جایگزین و پایدار است. دوم، ایمانی که با برهان و یقین ثابت نیست بلکه با دلیل جدلی فراهم آمده است. سوم، ایمانی که به برهان و قیاس جدلی مستند نیست بلکه فقط بر سبیل تقلید و حسن ظن به گذشتگان است...
