[hadith]وَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ یَقُولُ "ما فَرَّطْنا فِی الْکِتاب مِنْ شَیْءٍ" وَ فِیهِ [تِبْیَانُ کُلِ] تِبْیَانٌ لِکُلِّ شَیْءٍ، وَ ذَکَرَ أَنَّ الْکِتَابَ یُصَدِّقُ بَعْضُهُ بَعْضاً وَ أَنَّهُ لَا اخْتِلَافَ فِیهِ، فَقَالَ سُبْحَانَهُ "وَ لَوْ کانَ مِنْ عِنْد غَیْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِیهِ اخْتِلافاً کَثِیراً"، وَ إِنَّ الْقُرْآنَ ظَاهِرُهُ أَنِیقٌ وَ بَاطِنُهُ عَمِیقٌ، لَا تَفْنَی عَجَائِبُهُ وَ لَا تَنْقَضِی غَرَائِبُهُ وَ لَا تُکْشَفُ الظُّلُمَاتُ إِلَّا بهِ.[/hadith]
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن میثم)، ج 1، صفحه 639
پس از توبیخ آنها (عالمانی که دارای اختلاف هستند) امام (ع) متذکّر می شود که هر گاه در معنای قرآن تدبّر کنند و اسرار آن را دریابند و بر مشکلات و پیچیدگیهای آن آگاه شوند جوابگوی همه مطالب خواهد بود، بنا بر این بر آنها حرام است که به سخنی که مستند به قرآن نیست مبادرت ورزند. این است معنای کلام امام (ع) که فرمود: «ظاهر قرآن زیبا و شگفت انگیز است و همه اقسام زیباییهای شگفت انگیز بیان را داراست و باطن قرآن عمیق است که جز صاحبان خرد و کسانی که از جانب خدا با حکمت و فصل خطاب تأیید شده باشند به اسرار و حقیقت آن دست نمی یابند.
امور شگفت انگیز آن تمام نمی شود و نکات تازه آن اگر چه بر اذهان تیز و بر دید دیدگان می گذرد ولی پایان نمی پذیرد. تاریکیهایی که از ظلمت جهل سرچشمه می گیرند جز به جلوه انوار قرآن و درخشش اسرار آن بر طرف نمی شود.» در چهار جمله پایان کلام امام (ع) سجع متوازی وجود دارد، «ظَاهِرُهُ أَنِیقٌ وَ بَاطِنُهُ عَمِیقٌ لَا تَفْنَی عَجَائِبُهُ وَ لَا تَنْقَضِی غَرَائِبُهُ».
