[hadith]اللَّهُمَّ سُقْیَا مِنْکَ مُحْیِیَةً مُرْوِیَةً، تَامَّةً عَامَّةً، طَیِّبَةً مُبَارَکَةً، هَنِیئَةً [مَریِئَةً] مَرِیعَةً، زَاکِیاً نَبْتُهَا، ثَامِراً فَرْعُهَا، نَاضِراً وَرَقُهَا، تُنْعِشُ بهَا الضَّعِیفَ مِنْ عِبَادکَ وَ تُحْیِی بهَا الْمَیِّتَ مِنْ بلَادکَ. اللَّهُمَّ سُقْیَا مِنْکَ تُعْشبُ بهَا نِجَادُنَا وَ تَجْرِی بهَا وِهَادُنَا وَ یُخْصِبُ بهَا جَنَابُنَا وَ تُقْبلُ بهَا ثِمَارُنَا وَ تَعِیشُ بهَا مَوَاشینَا وَ تَنْدَی بهَا أَقَاصِینَا وَ تَسْتَعِینُ بهَا ضَوَاحِینَا مِنْ بَرَکَاتِکَ الْوَاسعَةِ وَ عَطَایَاکَ الْجَزیلَةِ عَلَی بَرِیَّتِکَ الْمُرْمِلَةِ وَ وَحْشکَ الْمُهْمَلَةِ؛ وَ أَنْزلْ عَلَیْنَا سَمَاءً مُخْضِلَةً مِدْرَاراً هَاطِلَةً یُدَافِعُ الْوَدْقُ مِنْهَا الْوَدْقَ وَ یَحْفِزُ الْقَطْرُ مِنْهَا الْقَطْرَ، غَیْرَ خُلَّبٍ بَرْقُهَا وَ لَا جَهَامٍ عَارِضُهَا وَ لَا قَزَعٍ رَبَابُهَا وَ لَا شَفَّانٍ ذهَابُهَا، حَتَّی یُخْصِبَ لِإِمْرَاعِهَا الْمُجْدبُونَ وَ یَحْیَا ببَرَکَتِهَا الْمُسْنِتُونَ، فَإِنَّکَ تُنْزلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْد ما قَنَطُوا وَ تَنْشُرُ رَحْمَتَکَ وَ أَنْتَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ.
[قال السید الشریف رضی الله عنه: قوله (علیه السلام) «و لا قزع ربابها» القزع القطع الصغار المتفرقة من السحاب. و قوله «و لا شَفَّان ذهابها» فإن تقدیره و لا ذات شَفَّان ذهابها و الشَفَّان الریح الباردة و الذهاب الأمطار اللینة فحذف ذات لعلم السامع به].[/hadith]
امام (ع) در عبارت «سماء مخضلة» در این جا ابر را اراده فرموده است، عرب می گوید: «کلّ ما علاک فهو سماءک» یعنی: هر چه بالای سر توست آسمان توست، و معنای «و أنزل...» پیاپی فرو فرستادن آب از بالاست، و شاید هم منظور از سماء همان باران، و به معنای «أنزل علینا الغیث» (باران بر ما فرود آور) باشد.
امام (ع) در این خطبه نیز گفتار خود را با آیه ای از قرآن کریم پایان داده است، و مناسبت آن با مضامین خطبه آشکار است. و توفیق از خداوند است.
