[hadith]وَ قَالَ (علیه السلام): الرِّزْقُ رِزْقَانِ، طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ؛ فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْیَا، طَلَبَهُ الْمَوْتُ، حَتَّی یُخْرِجَهُ عَنْهَا؛ وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ، طَلَبَتْهُ الدُّنْیَا، حَتَّی یَسْتَوْفِیَ رِزْقَهُ مِنْهَا.[/hadith]
منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة (خوئی)، ج 21، ص: 508
العاشرة بعد أربعمائة من حکمه علیه السّلام:
(410) و قال علیه السّلام: الرّزق رزقان: طالب، و مطلوب، فمن طلب الدّنیا طلبه الموت حتّی یخرجه عنها، و من طلب الاخرة طلبته الدّنیا حتّی یستوفی رزقه منها. (85918- 85893)
المعنی:
تقسیم الرزق إلی قسمین باعتبار حال المرزوق، فالرزق الطالب لمن صرف همّه فی أمر آخرته و لا یتوجّه إلی تحصیل الدّنیا لعلوّ همّته، فالرزق المقدّر له یطلبه حتّی یصل إلیه و الکسب بمقدار تحصیل القوت لنفسه و عیاله الواجبی النفقة من طلب الاخرة أیضا.
و الرزق المطلوب لمن طلب الدّنیا و لم یهتمّ بالاخرة، و هو الذی یطلبه الموت حتّی یخرجه من الدّنیا.
الترجمة:
فرمود: روزی دو تا است: یکی جویای روزیخور است و یکی را جویند، هر کس بدنبال دنیا رود مرگ در دنبال او باشد تا از دنیاش بیرون برد، و هر کس دنبال آخرت رود دنیا بدنبال او باشد تا همه روزی او را بوی بپردازد.
