[hadith]9- و فی حدیثه (علیه السلام): کُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَیْنَا برَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله)، فَلَمْ یَکُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَی الْعَدُوِّ مِنْهُ.
[و معنی ذلک أنه إذا عظم الخوف من العدو و اشتد عضاض الحرب فزع المسلمون إلی قتال رسول الله (صلی الله علیه وآله) بنفسه فینزل الله علیهم النصر به و یأمنون [ما] مما کانوا یخافونه بمکانه. و قوله «إذا احمر البأس» کنایة عن اشتداد الأمر و قد قیل فی ذلک أقوال أحسنها أنه شبه حمی الحرب بالنار التی تجمع الحرارة و الحمرة بفعلها و لونها و مما یقوی ذلک قول [الرسول] رسول الله (صلی الله علیه وآله) و قد رأی مجتلد الناس یوم حنین و هی حرب هوازن الآن حمی الوطیس، فالوطیس مستوقد النار فشبه رسول الله (صلی الله علیه وآله) ما استحر من جلاد القوم باحتدام النار و شدة التهابها].
انقضی هذا الفصل و رجعنا إلی سنن الغرض الأول فی هذا الباب.[/hadith]
9- و در گفتاری از امام (ع) است: «کُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَیْنَا برَسُولِ اللَّهِ- ص فَلَمْ یَکُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَی الْعَدُوِّ مِنْهُ»:
معنای سخن آن است که هنگام شدت ترس، و تنگنای رزم، مسلمانان به سمتی می گریختند که پیامبر خدا (ص) می جنگید. امام گرمای جنگ را تشبیه، به آتشی نموده که حرارت و سرخی در عمل را یکجا در خود جمع کرده است، و مؤیّد این قول است سخن پیامبر وقتی که در جنگ حنین -هوازن- فشار مردم را دید، فرمود: اکنون آتش بر افروخته شد. که شدت درگیری را به گداختگی آتش تشبیه کرده است. می گویم: امام (ع) شدّت جنگ را به آتش افروخته تشبیه کرده است چنانکه نظیر آن گذشت.
