[hadith]5- و فی حدیثه (علیه السلام): إِنَّ الْإِیمَانَ یَبْدُو لُمْظَةً فِی الْقَلْب؛ کُلَّمَا ازْدَادَ الْإِیمَانُ، ازْدَادَتِ اللُّمْظَةُ.
[و اللمظة مثل النکتة أو نحوها من البیاض و منه قیل فرس ألمظ إذا کان بجحفلته شیء من البیاض].[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 8، ص55
و منه، انّ الایمان یبدو لمظة فی القلب، کلما ازداد الایمان ازدادت اللمظة. قال: اللّمظة مثل النکتة او نحوها من البیاض، و منه قیل: فرس ألمظ اذا کان بجحفلته شیء من البیاض. «و از سخنان آن حضرت است که ایمان همچون نقطه ای سپید در دل آشکار می شود و هر چه ایمان فزونی یابد سپیدی فزون می شود.
سید رضی گوید: لغت لمظه نقطه یا چیزی شبیه به آن از سپیدی است، و هرگاه در لب اسب سپیدی وجود داشته باشد به آن اسب «المظ» می گویند.»
ابو عبید می گوید: این کلمه بر وزن نکته است هرچند محدثان به فتح اوّل هم گفته اند ولی معروف این است که به ضم اوّل و بر وزن دهمه و حمره و شهبة است، بعضی هم آن را با «طاء» بدون نقطه روایت کرده اند که ما آن را نمی شناسیم.
