[hadith]2- و فی حدیثه (علیه السلام): هَذَا الْخَطِیبُ الشَّحْشَحُ.

[یرید الماهر بالخطبة الماضی فیها و کل ماض فی کلام أو سیر فهو شحشح، و الشحشح فی غیر هذا الموضع البخیل الممسک].[/hadith]

جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 8، ص53

و فی حدیثه علیه السّلام هذا الخطیب الشحشح. قال: یرید الماهر بالخطبة، الماضی فیها، و کل ماض فی کلام او سیر فهو شحشح. و الشحشح فی غیر هذا الموضع: البخیل الممسک. «در حدیث آن حضرت است که: این خطیب شحشح است.» سید رضی گوید: مقصود آن حضرت این است که او خطیبی ورزیده و در پیگیری سخن تواناست و هر که در سخن گفتن یا راه رفتن توانا باشد به او شحشح می گویند و در غیر این دو مورد، شحشح به معنی بخیل و ممسک است.

ابن ابی الحدید می گوید: شحشح به معنی غیرتمند و دلیر و مواظب بر کار و هم به معنی حاوی و در بردارنده است و کلمه شحشحان هم نظیر آن است.

این کلمه را علی علیه السّلام برای صعصعة بن صوحان عبدی که خدایش رحمت کناد فرموده است و همین افتخار برای صعصعه بسنده است که کسی چون علی علیه السّلام او را به فصاحت و سخنوری وصف فرماید.

صعصعه همان گونه که شیخ ما ابو عثمان جاحظ گفته است از سخنورتر مردمان بوده است.