[hadith]و من وصیة له (علیه السلام) للحسن و الحسین (علیهما السلام) لما ضربَه ابنُ ملجم لعنه الله:
أُوصِیکُمَا بتَقْوَی اللَّهِ، وَ أَلَّا تَبْغِیَا الدُّنْیَا وَ إِنْ بَغَتْکُمَا، وَ لَا تَأْسَفَا عَلَی شَیْءٍ مِنْهَا زُوِیَ عَنْکُمَا، وَ قُولَا بالْحَقِّ، وَ اعْمَلَا لِلْأَجْرِ، وَ کُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً. أُوصِیکُمَا وَ جَمِیعَ وَلَدی وَ أَهْلِی وَ مَنْ بَلَغَهُ کِتَابی بتَقْوَی اللَّهِ، وَ نَظْمِ أَمْرِکُمْ، وَ صَلَاحِ ذَاتِ بَیْنِکُمْ، فَإِنِّی سَمِعْتُ جَدَّکُمَا (صلی الله علیه وآله) یَقُولُ: صَلَاحُ ذَاتِ الْبَیْنِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّةِ الصَّلَاةِ وَ الصِّیَامِ.[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 7، ص113
از وصیت آن حضرت است به حسن و حسین علیهما السّلام پس از آنکه ابن ملجم که نفرین خدا بر او باد او را ضربت زد. در این وصیت که چنین آغاز می شود: «اوصیکما بتقوی الله و الّا تبغیا الدنیا و ان بغتکما»، «شما را سفارش می کنم به بیم از خدا و اینکه دنیا را مجویید هر چند دنیا پی شما آید.» ابن ابی الحدید پس از توضیح لغات و اصطلاحات به مناسبت سفارش اکید امیر المؤمنین علیه السّلام در مورد همسایه مبحثی اخلاقی در این زمینه آورده است که به ترجمه گزینه هایی از آن بسنده می شود. ...
