[hadith]و من کلام له (علیه السلام) کلّم به عبدَ الله بن زمعة و هو من شیعته، و ذلک أنه قَدمَ علیه فی خلافته یطلب منه مالا، فقال (علیه السلام):
إِنَّ هَذَا الْمَالَ لَیْسَ لِی وَ لَا لَکَ، وَ إِنَّمَا هُوَ فَیْءٌ لِلْمُسْلِمِینَ وَ جَلْبُ أَسْیَافِهِمْ؛ فَإِنْ شَرِکْتَهُمْ فِی حَرْبهِمْ کَانَ لَکَ مِثْلُ حَظِّهِمْ، وَ إِلَّا فَجَنَاةُ أَیْدیهِمْ لَا تَکُونُ لِغَیْرِ أَفْوَاهِهِمْ.[/hadith]
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 5، ص248
از سخنان آن حضرت (ع) خطاب به عبد الله بن زمعه عبد الله بن زمعه به روزگار خلافت علی (ع) به حضورش آمد و از او مالی خواست و آن حضرت به او چنین فرمود: «ان هذا المال لیس لی و لا لک و انما هو فی ء للمسلمین» (همانا که این مال از من و تو نیست و همانا غنیمتی است برای مسلمانان).
[ابن ابی الحدید می گوید: عبد الله بن زمعة که نام پدرش با فتح میم صحیح است نه آن چنان که قطب راوندی نقل کرده، نسبت او چنین است: عبد الله بن زمعة بن اسود بن مطلب بن اسد بن عبد العزی بن قصی ].
اسود از استهزاء کنندگان پیامبر (ص) بود که خداوند متعال شر آنان را از پیامبر (ص) با مرگ یا کشته شدن ایشان کفایت فرمود. پسر اسود یعنی زمعة و برادرش عقیل در جنگ بدر در حالی که کافر و با کافران بودند کشته شدند، همچنین حارث پسر زمعة [برادر عبد الله ] هم در جنگ بدر کشته شد. زمعه ملقب به زاد الرکب [توشه مسافران ] بود و اسود همان کسی است که در مکه پس از جنگ بدر شنید زنی برای شتر گم شده خود می گرید، این ابیات را سرود: «آیا اگر شتری از او گم شده است می گرید و او را از خواب شبانه باز می- دارد بر شتر گریه مکن، اما بر بدر بگری که در آن بختها کوتاه آمد. آری پس از ایشان کسانی سالار شدند که اگر جنگ بدر نمی بود سالار نمی شدند»
جلوه تاریخ درشرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 5، ص249
عبد الله بن زمعه از شیعیان و یاران علی علیه السلام بود، و ابو البختری قاضی که از منحرفان، از علی علیه السلام بوده است از فرزند زادگان اوست. نام و نسب ابو البختری چنین است: وهب بن وهب بن کبیر بن عبد الله بن زمعة، که در دستگاه هارون الرشید عهده دار قضاوت بوده و هموست که برای هارون به باطل بودن امان نامه یی که برای یحیی بن عبد الله بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب علیه السلام نوشته بود فتوی داده است و دست او را گرفته و امان نامه را دریده است. امیة بن ابی الصلت ضمن مرثیه سرایی برای کشتگان بدر از زمعة بن اسود هم نام برده و چنین گفته است. «ای چشم بر نوفل و بر عمرویگری و بر زمعه هم بخل مورز» منظور نوفل بن خویلد از خاندان بنی اسد بن عبد العزی است که به ابن عدویه معروف بوده و علی علیه السلام در جنگ بدر او را کشته است و مقصود از عمرو ابو جهل بن هشام است که او را عوف بن عفراء کشت و عبد الله بن مسعود سرش را برید.
