[hadith]من خطبة له (علیه السلام) یُنبّه علی إحاطة علم اللّه بالجزئیات، ثم یحث علی التقوی، و یبین فضل الإسلام و القرآن:
یَعْلَمُ عَجِیجَ الْوُحُوش فِی الْفَلَوَاتِ، وَ مَعَاصِیَ الْعِبَاد فِی الْخَلَوَاتِ، وَ اخْتِلَافَ النِّینَانِ فِی الْبحَارِ الْغَامِرَاتِ، وَ تَلَاطُمَ الْمَاءِ بالرِّیَاحِ الْعَاصِفَاتِ؛ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً نَجِیبُ اللَّهِ وَ سَفِیرُ وَحْیِهِ وَ رَسُولُ رَحْمَتِهِ.[/hadith]
ترجمه شرح نهج البلاغه(ابن میثم)، ج 3، صفحه 809
آغاز این خطبه در بیان این است که علم خداوند به جزئیّات موجودات با همه کثرت و اختلافی که دارند احاطه دارد، و این که فرموده است: خداوند فریاد حیوانات وحشی را در بیابانها که بر اثر خشکسالی و بی گیاهی ناله، و گویی به درگاه او استغاثه می کنند می داند برای این است که گوشزد کند انسان سزاوارتر است به این که به درگاه او التجا کند، و به او پناه برد.
همچنین ذکر این که خداوند بر گناهانی که بندگان در پنهانی انجام می دهند، و آمد و شد ماهیها در پهنه و ژرفای دریاها آگاه است، بدین منظور است که مردم از ارتکاب گناه در خلوت به گمان این که مکان امنی برای این کار است دوری جویند. پس از این به رسالت پیامبر گرامی (ص) گواهی می دهد.
