[hadith]الحَثّ علی التآلُف:
لِیَتَأَسَّ صَغِیرُکُمْ بکَبیرِکُمْ، وَ لْیَرْأَفْ کَبیرُکُمْ بصَغِیرِکُمْ؛ وَ لَا تَکُونُوا کَجُفَاةِ الْجَاهِلِیَّةِ، لَا فِی الدِّینِ یَتَفَقَّهُونَ وَ لَا عَنِ اللَّهِ یَعْقِلُونَ، کَقَیْضِ بَیْضٍ فِی أَدَاحٍ یَکُونُ کَسْرُهَا وِزْراً، وَ یُخْرِجُ حِضَانُهَا شَرّاً.[/hadith]
امیر مؤمنان (ع) در این سخنان دستور می دهد که کوچک آنان به بزرگشان تأسّی کند، زیرا بزرگترها از آزمودگی و زیرکی و عاقبت اندیشی بیشتری برخوردارند و به این که نمونه و سرمشق باشند سزاوارترند، همچنین به بزرگسالان سفارش می کند که به خردسالان و کوچکترهای خود مهربان باشند، زیرا به کوچکترها گمان ضعف می رود و در معرض این احتمالند و شایسته نوازش و مهربانی اند، و به سبب کم تجربگی در کارها معذور می باشند.
این که امام (ع) نخست به کوچکترها فرمان می دهد که از بزرگترها پیروی کنند چون آنها به تأدیب و آموزش نیازمندترند، و هدف از به کار بستن این دستورها انتظام امور، و ایجاد دوستی و همبستگی میان آنهاست.
پس از این آنان را منع می کند از این که همانند جفاکاران و ستم پیشگان دوران جاهلیّت باشند که نه در صدد آموختن و فهمیدن دین بودند و نه اوامر الهی را درک می کردند، و درست به تخم افعی در لانه خود شبیه بودند، که اگر کسی آن را بشکند بدین سبب که این جانور را آزار داده و یا بنا بر آنچه گفته شده به گمان این که تخم حیوان دیگری مثلا مرغ سنگخواره باشد گناه کرده است و اگر آن را رها کند و نشکند نگهداری آن شر و فسادی بر پا می کند، زیرا اژدهایی کشنده از آن بیرون خواهد آمد، اینان هم اگر شبیه همان ستمگران دوران جاهلیّت باشند همین وضع را دارند، زیرا آزار و اهانت آنها از نظر حفظ حرمت اسلام ظاهری آنان روا نیست، و اگر بدین حال رها و به دست نادانی و نابخردی خود سپرده شوند، شیطانهایی به بار خواهند آمد. و توفیق از خداوند است.
